[Akaterine]

Mansfield Park to świetny materiał na ekranizację, tylko trzeba inaczej podejść do materiału. Powieści Jane łatwo się przekłada na kostiumowe komedie romantyczne, gdzie jest ona, on, perypetie i happy end. W MP to leży totalnie, bo wątek romansowy nie jest za ciekawy. Za to całe tło psychologiczno-obyczajowe - aż się prosi, żeby przenieść na ekran. Rodzina Bertramów jest tak cudownie popaprana, że nie trzeba żadnych romansów i motylków, by można by to było oglądać z zapartym tchem.

[Admete]

Od dawna to powtarzam, ale w BBC nie słuchają

[Tamara]

Słuchajcie, czy może któraś z Was czytała MP w oryginale albo ma dostęp ? Bo zaczęła mnie dręczyć kwestia frędzli uplecionej przez lady Bertram i ciekawa jestem czy w oryginale też to jest frędzla/frędzle , czy inny rodzaj ozdoby pasmanteryjnej .

[Admete]

Na pewno gdzieś w Internecie są książki Austen dostępne.
https://www.gutenberg.org/ebooks/31100

[Tamara]

Admete dzięki, jesteś nieoceniona w istocie są frędzle .

[Trzykrotka]

Project Gutenberg w ogóle jest wart polecenia. Uwolnione książki w oryginale są tam szeroko dostępne, można brać i to w różnych formatach.
W którym miejscu były te frędzle Strasznie dawno czytałam Mansfield Park

[Tamara]

Zaraz po powrocie sir Bertrama z Antigui, kiedy młodziez się witała z ojcem pełna przerażenia z powodu teatru, zaś lady bertram była bardzo szczęśliwa bo pracowicie spędziła czas plotąc frędzle oraz wykonując dużo carpet-work, co w polskiej wersji zostało chyba pominięte, a co oznaczałoby pewnie tkanie/wyszywanie gobelinu, czy ekranu do kominka albo czegoś takiego.

[Aragonte]

Ponieważ ostatnio tkwię na YT w nieco psich klimatach, tj. oglądam dotyczące psiaków filmiki, zwłaszcza borderów collie i mopsów, to tak rzucę pytanie dotyczące mopsiczki lady Bertram
Gdzie lądowały szczeniaki po tejże mopsiczce, skoro dopiero Fanny obiecała jednego, a nie chciała oddać żadnego nawet Marii i Julii?
Jakoś nie przypominam sobie całej hordy psiaków skaczących wokół sofy z drzemiącą lady Bertram

[Tamara]

Myślę, że ich nie było, bo nie była kryta, a lady Berttram miała tylko ją, więc przypadkowe cudzołóstwo też odpadało

[Aragonte]

[Tamara]

Na pewno z dłuższym pyszczkiem, a co do następnego razu trzeba by zajrzeć w oryginał, bo wiesz jak jest z tłumaczeniam tym bardziej, żę przez jakieś 10 lat opowieści ani razu nie pojawiły sie małe. No i podejrzewam że to nie była cały czas ta sama mopsiczka.

[Aragonte]

Nie znalazłam na razie tego fragmentu dialogu (zaczynam się już obawiać, że mi się przyśnił, tj. był tylko w jakiejś ekranizacji ), ale znalazłam obraz z XVIII w. (Bouchera) z panią trzymającą mopsa, to chociaż możemy sobie zwizualizować, jak zwierzak lady Bertram wyglądał
https://www.meisterdrucke...-psa-mopsa.html

[Tamara]

Zdecydowanie pyszczek dłuższy niż dzisiejsze.

[Tamara]

Aragonte znalazłam ! nie na końcu, jak zwykle mi się pochrzaniło, tylko gdzieś w 2/3, po odrzuconych oświadczynach pana Crawforda : "I ciągnąc te pogodne myśli dodała po chwili : - i jeszcze ci powiem, Fanny - a tego nie zrobiłam nawet dla Marii- że za następnym razem, kiedy mopsiczka będzie miała szczenięta, ty dostaniesz jedno małe." Czyli faktycznie były wcześniej, może były rozdawane przyjaciółkom o ile takie istniały chyba że były topione, trudno powiedzieć. Nie mam najbledszego pojęcia jak traktowano rozmnażanie piesków salonowych i co robiono ze szczeniętami. Być może wybierano najładniejsze i najsilniejsze, a resztę do uśmiercenia.

[Aragonte]

O, dzięki, znalazłaś! Takie też miałam wrażenie, że to było jakoś po oświadczynach Crawforda, kiedy Fanny znacznie urosła w oczach swojej leniwej ciotki
Mam nadzieję, że jednak szczenięta były rozdawane znajomym damom w ramach wymiany uprzejmości, a nie topione
Aha, mopsy żyją 12-15 lat, więc w sumie mogła być to ta sama suczka.

[Tamara]

Założywszy, ze była młodziutka, kiedy Fanny przybyła do dworu, może to być ta sama. Też mam nadzieję że były rozdawane , nie topione, ale obawiam się, że to nieco płonna nadzieja.
Mnie się pochrzaniło z serialem, kiedy Fanny dostała mopsa po ślubie z Edmundem.
Swoją drogą rada lady Bertram , że kiedy się trafi bogaty i przystojny konkurent, po prostu nie można go odrzucać - bezcenna aczkolwiek w tamtych czasach słuszna, bo to było - przynajmniej finansowo- złapanie Pana Boga za nogi, zwłaszcza dla dziewczyn w takiej sytuacji jak Fanny.

A ciekawa jestem szalenie, co działo się dalej, jak potoczyły się losy Suzan, która zastąpiła Fanny przy boku cioci.

[Tamara]

W filmie też to jest i w tym samym miejscu, po oświadczynach Crawforda.

[Tamara]

Dwie uwagi : lady Betram wcale nie była taka nieprzytomna ciundzia jakby się zdawało - błyskawicznie się orientowała w sprawach finansowych - doskonale wiedziała o skąpstwie cioci Norris i kiedy trzeba samemu za siebie płacić.
Druga rzecz - pan Crawford odpada jako kandydat do małżeństwa nie tylko z powodu charakteru (na co powiedzmy można przymknąć oko, jeżeli jest to układ małżeński dla obopólnej korzyści społecznej, czyli małżeństwo z rozsądku), ale również dlatego, że jego posiadłość leży w hrabstwie Norfolk, które jest płaskie, monotonne, wietrzne i wcale mi się nie podoba. Więc jeżeli któraś reflektuje, nie będę stawać na zawadzie

[Aragonte]

[Tamara]

Jej uwagi kierowane do cioci Norris, gdy ta usiłowała przedstawiać się jako biedna sierotka i wykorzystywać każdą okazję żeby sie np przejechać za cudze pieniądze. Rozmowa gdy ciocia Norris narzeka na biedę i wiązanie końca z końcem, na co lady Bertram przytomnie zwraca uwagę że żyje za ileśtamset, bodaj 600 funtów rocznie i jeszcze odkłada na koniec roku, zwrócenie uwagi gdy ciocia Norris chciała się zabrać z Williamem i Fanny do Portsmouth karetką pocztową opłaconą przez sir Bertrama, że owszem tam będzie mieć za darmo, ale z powrotem musi płacić sama, bo Fanny zostaje u rodziny do Wielkanocy. Myślę, że nie była aż tak nieogarnięta, na jaką wyglądała.