[Tamara]

[RaczejRozwazna]

Mnie staropanieńska, inteligentna ironia kojarzy się przede wszystkim ze zdystansowanymi - jakby z lekkim kpiącym uśmiechem - podejściem do relacji, romansów, i całej tej romantycznej otoczki.

[Tamara]

Nie zgodzę się - jeżeli się jest starą panną z przymusu nie kpi sie z niezrealizowanego marzenia , jeżeli z wyboru - nie ma powodu do kpin, bo wie się , że są związki udane i nieudane, a czyjeś życie nie jest powodem do kpin. Zresztą nie zauważyłam kpiącego podejścia ani do związków, ani do romansów, bo nawet w Opactwie rozwijające się uczucie Katarzyny i Henry'ego jest przedstawione na poważnie. Zaś kpiny z państwa Eltonów dotyczą ich charakterów, nie małżeństwa.

[RaczejRozwazna]

Kpiną i ironią czasem się maskuje własne niezrealizowane pragnienia.

Ja tę lekką ironię wyczuwałam i w zakończeniu Dumy i w Emmie, to przede wszystkim.

[Tamara]

W wypadku JA chyba nie ma niezrealizowanych pragnień, bo mogła wyjść za mąż, ale nie chciała.
A w czym tę ironię widzisz? Jak ona się wyraża?

[RaczejRozwazna]

Może nie spotkała swojego Darcy'ego Daleka jestem od przekładania jedne do jeden doświadczenia życiowego autora na jego styl. Niemniej tego o czym piszę nie ma np. u Gaskell.
Nie mam na podoredziu książki, żeby wskazać dokładnie te fragmenty czy zdania, które odczytuję jako ironiczne, ale zasadniczo chodzi o dystans autora i tekstu (to jest nawet chyba definicja ironii romantycznej), jego wyczuwalną obecność, niejako puszczającego oko do czytających.Czasami tę ironię zwiastuje pozorny banał - na końcu Dumy jest bodaj takie zdanie: wszyscy wiedzą, że zgodny dobór charakterów jest rękojmią szczęścia - jakoś tak. Musiałabym mieć tekst przed oczyma.

[annmichelle]

[Tamara]

[RaczejRozwazna]

W moim odczuciu nie jest. Podobnie jak zdanie otwierające całość, ono jest z tej samej kategorii

[Tamara]

Czy w Anglii brzoskwinie i truskawki owocują jednocześnie, w porze kwitnienia kasztanów ? Bo tak wygląda piknik w Delaford - Eleonora mówi Małgorzacie o truskawkach i brzoskwiniach, a w Delaford kwitną kasztany. I te rozpuszczone włosy Marianny
I całkowity brak służby w takiej rezydencji jak Allenham nawet jeżeli jaśnie pani ciotka wyjechała z wizytą, służba powinna była być i pilnować chałupy.

[Tamara]

Nie wiem czy to już pisałam, ale serialowa Eleonora kupje ryby na molo w Lyme, w miejscu sławetnego skoku Luizy Musgrove

[annmichelle]

Tak, kiedyś już wspominałaś.

Zaglądam w ten temat, bo myślałam, że porśwnujecie obie ekranizacje, a tu takie OT.

[Tamara]

Przyjrzałam się uważnie relacji Brandon-Marianna w serialu i w dalszym ciągu wolę wersję filmową . Rickman jest doskonałym wcieleniem Brandona powieściowego, który od momentu pojawienia się Willoughby'ego nawet nie liczy, że Marianna na niego zwróci jakąkolwiek uwagę, natomiast jest zawsze w pobliżu jako wierny i oddany przyjaciel - nie mówię wielbiciel , bo swoje uczucie głęboko ukrywa, ale stale jest niedaleko , by służyć wsparciem i pomocą, niczego dla siebie nie żądając. I daleko bardziej mnie przekonuje filmowa wersja, w której towarzyszy Mariannie podczas rekonwalescencji, i dopiero wtedy ona, wracając do sił, kiedy już dostatecznie ogarnia i rozumie , co narobiła, i zaczyna prawidłowo oceniać, kto jest ile wart, przezywa moment olśnienia, że najwartościowszym mężczyzną w jej otoczeniu i najbardziej, najszczerzej oddanym jest Brandon. Widać nagła zmianę w jej spojrzeniu, wyrazie twarzy, zachowaniu, i tutaj ślub jest logicznym ukoronowaniem wątku. W serialu Brandon traktuje Mariannę trochę jak swoją własność - ta scena po przyniesieniu jej z parku, kiedy mówi, że trzeba ją rozebrać i ogrzać i sam się do rozbierania zabiera, jakby już była jego, reflektuje się ostatniej chwili. I wszystko, co dzieje się potem jest takim oswajaniem zwierzyny, po Mariannie widać, że ona się temu poddaje, ale na mnie nie robi wrażenia przekonanej , raczej ustępuje bo tak trzeba. Nie widzę z jej strony żadnych przesłanek wskazujących na uczucie; kiedy mówi Eleonorze, ze powiedziała Brandonowi, że go kocha, odnoszę wrażenie że zrobiła to , bo tak wypadało i tak było trzeba. Nie wiem, czy to wina niewydolności aktorskiej w tym wypadku, czy taki był zamysł reżysera, ale tutaj widzę stopniowe oswajanie ptaszyny, żeby sama weszła do złotej klatki , w przeciwieństwie do filmu, gdzie zmiana uczuć Marianny jest wyraźnie widoczna i jej radość i uśmiech w dniu ślubu szczere.

No i chociaż obie wersje pani Dashwood są urzekające, to chyba jednak wolę bardziej egzaltowaną Gemmę Jones, jako bliższą oryginałowi powieściowemu.

[annmichelle]

Tamara, myślę, że jesteś tak zakochana w parze Winslet-Rickman, że jakiekolwiek wyciąganie argumentów przeciw nie ma sensu.
Maglowałyśmy już ten temat na forum tyle razy, też w porównaniach, że powtarzanie tego wszystkiego mija się z celem.
Dobrze, że każdy widz znajdzie w tych dwóch ekranizacjach coś dla siebie, na co innego zwraca uwagę, co innego do niego przemawia i go porusza.
Różnią się, ale nie są "profanacją" książki, nie są wbrew duchowi epoki, nie zmieniają drastycznie fabuły Austen.
Tak jak już pisałam - "RiR" ma szczęście do ekranizacji i super.

[Tamara]

Po prostu mówię, co widzę . Nie jestem zakochana w żadnej parze, porównuję zachowania bohaterów. Każdy może odbierać wszystko inaczej, nie pisałam nigdzie o profanacji, tylko o wnioskach jakie mi się nasuwają podczas obserwacji obu par, ale ok.

[Loana]