[Gitka]

Emma wydana w 1815 roku

Małżeństwo dla pieniędzy to nikczemność, a małżeństwo bez nich to głupota - tak zwięźle podsumował lord David Cecil poglądy autorki na tę instytucję. Ale Emma to nie tylko kolejna książka o perypetiach matrymonialnych w XIX-wiecznej Anglii. To przede wszystkim błyskotliwa komedia omyłek, której przedmiotem jest gra pozorów, samooszustwa i iluzje, jakich dostarcza nam w nadmiarze nasz egoizm i zadufanie. W samym zaś środku intrygi stoi niezwykła bohaterka, pełna życia i wigoru, urocza, nieznośna i apodyktyczna Emma...

[Prószyński i S-ka, 1996]

Emma wydana w 1815 roku

Małżeństwo dla pieniędzy to nikczemność, a małżeństwo bez nich to głupota - tak zwięźle podsumował lord David Cecil poglądy autorki na tę instytucję. Ale Emma to nie tylko kolejna książka o perypetiach matrymonialnych w XIX-wiecznej Anglii. To przede wszystkim błyskotliwa komedia omyłek, której przedmiotem jest gra pozorów, samooszustwa i iluzje, jakich dostarcza nam w nadmiarze nasz egoizm i zadufanie. W samym zaś środku intrygi stoi niezwykła bohaterka, pełna życia i wigoru, urocza, nieznośna i apodyktyczna Emma...

[Prószyński i S-ka, 1996]

[Gunia]

Moim zdaniem wątek o indykach jest super... Jestem w trakcie czytania...

[Jeannette]

Ja jeszcze nie czytałam i nie mam nawet. <wstydzi> mam nadzieję jednak, że zdobędę jakoś.

[Gunia]

Już, już... Nie można kopać pod sobą rowów na nowym i pięknym forum, a Gosia zasługuje na szacunek... Więc ad rem... Mi się bardzo podoba pan Knightley... Zaraz po panu D. jest moim ulubionym bohaterem "romantycznym"... Chociaż pokochanie przez mężczyznę po dwudziestce trzynastoletniej dziewczynki jest dość dziwne...

[Mag]

dla mnie to też trochę trąci ......
przecież to jeszcze dziecko i dorosły facet
ale jak dochodzi "co do czego" to juz jest starsza

"Emme" najmniej lubie z powieści JA - bohaterka jest strasznie pewna siebi i despotyczna, denerwuje mnie zdziecinniały ojciec i ich ustępliwość wobec niego.
Bardzo lubię męża Izabeli i jego miłość do dzieci-własnych :grin:

[Trzykrotka]

Ale on nadal wspomina, że nosił ją na rękach, kiedy była niemowlęciem :grin:
Wygląda na niezłą perwersję

[Mag]

[Gunia]

To nie jest normalne, żeby mąż pamiętał z czasów, gdy nosił ją na rękach... Chociaż nie... On powinien nosić żonę na rękach, ale po ukończeniu przez nią osiemnastego roku życia...

[AineNiRigani]

Kochane, historia zna większe perwersje...

Kochane, historia zna większe perwersje...

[Gunia]

Owszem, zna, ale na naszych salonach ta jest wystarczająco duża.

[AineNiRigani]

Hmmm. Jak widać posmakowałam trochę "światowego życia"

Hmmm. Jak widać posmakowałam trochę "światowego życia"

[Trzykrotka]

Wracając do rozsądnego i straszawego męża Emmy - wczoraj przy myciu zębów przypomniałam sobie jej ojca, wiecznie roztrzęsionego stanem swojego zrowia, rozpaczającego nad każdym przeciągiem itd. Właściwie Emma była przy nim skazana na życie przedwczesnej emerytki! Była młoda, zdrowa, mówi się, że okropnie egocentryczna, a zobaczcie, ile ma dobroci i cierpliwości dla taty, dla niego rezygnuje z bywania, podróży, Londynu itd, nawet jest gotowa zrezygnować ze ślubu z ukochanym. Myślę, że stateczny Knightley nie będzie rewolucją w jej życiu, niestety...

[ewelinka]

[Trzykrotka]

Mam nadzieję, że ten Knightley był naprawdę - dla Emmy - pociągający. Bo pamiętam moje first impressions przy czytaniu książki - wydawał mi sie tylko i jedynie starym zrzędą i nudziarzem. Pewnie dlatego w obu ekranizacjach dali mu atrakcyjne oblicza panów Stronga i Northama.
(Aine, "W pętli", tego autora od Zaklinacza koni, przepiękna i bardzo okrutna książka głównie o wilkach, polecam! Od razu o niej pomyślałam widząc Twój avatar)

[Maryann]

[Trzykrotka]

No właśnie! Nie był ani stary, ani nudny, a ja go wtedy tak odbierałam. Na serio - myślę, że jest dla Emmy jedyną partią - jedyny, ktory ma u niej autorytet, jedyny, który ją uwielbia znając jej wady.
Uważam, że JA była dla Emmy bardzo łaskawa nie pozwalając się jej długo dręczyć wizją pana Knightley w ramionach Harriet Smith.

[Gabra]

Właśnie niedawno zaczełam czytać ponownie po kilku latach Emmę i na razie główna bohaterka nie irytuje mnie tak bardzo jak Harriet - nie wiem co to biedne dziecko mi takiego zrobiło ale doprawdy nie mogę jej znieść. Za to pan Knightley - jak zwykle bardzo męski

[Caroline]

[ewelinka]

I napewno ją przytemperuje

[Ania]

[Ania]

[Trzykrotka]

Ślicznie to było pokazane w Emmie z Gwyneth: przez cały film ani razu nie pada imię ulubionego sąsiada, aż w końcu po zaręczynach mówi: nie będę już do pana mówić "panie Knightley, będę mówić mój panie Knightley". Pamiętam, że pękałyśmy z Mioszem ze śmiechu przy tej kwestii.

[ewelinka]

ale swój urok miało

[hamadryad]

Książkę przeczytałam jednak filmu nie oglądałam - a coraz częściej słyszę, że warto. Mnie też bardzo irytowało zachowanie Harriet jednak nie tak bardzo jak pani Elton. Za to na pana Knightley'a od początku patrzyłam przyjaznym okiem. Kocham Jane Austen! Muszę przyznać, że w połowie książki nieźle namotała. Ciągle nie mogłam dociec: kto z kim, gdzie i kiedy ale pod koniec wszystko pięknie się wyjaśniło. Uwielbiam czytać fragment oświadczyn w ogrodzie. A który Waszym zdaniem jest najlepszy?

[Anne Mary]

Ślub był podobny do innych takich ślubów, kiedy to obie strony nie gustują w strojach i paradzie; toteż pani Elton, sądząc ze szczegółów opowiedzianych jej przez męża, doszła do wniosku, że wszystko było bardzo liche i nieporównanie pośledniejsze od ceremonii ich własnych zaślubin. "Tak mało białego atłasu, tak mało koronkowych welonów, pożal się Boże! Selina oczy otworzy, kiedy się o tym dowie!"
Uwielbiam ten i inne fragmenty, w których kochana JA piętnuje typowe drobnomieszczańskie zachowania, szczególnie jeśli jest to powiązane z krytyką pani Elton. Ostatnio zabieram się za "Emmę" w oryginale, więc tam może spodoba mi się zupełnie inny fragment