[Tamara]

Nam nie mieści się w głowie , że można być tak potulną jak Fanny , ale żadna z nas nie jest ubogą krewną , przygarniętą z litości ,której od rana do nocy przez całe życie przypominają , jakiej łaski doświadczyła . Spokojna i nieśmiała dziewczynka w ten sposób chowana nie mogła być inna - to raz .
Dwa - MP jest jak JA mówiła , powieścią zupełnie inną od dotychczasowych , jest poświęcona konfrontacji dwóch różnych postaw wobec życia , bliźnich , obowiązków . Sir Bertram , Edmund i Fanny są zwolennikami starego porządku , tradycji , postępowania zgodnie ze społecznymi i religijnymi normami , które zapewniają spokój , ład , oddanie każdemu , co mu się należy . Na drugim biegunie są Crawfordowie , podporządkowujący swoje życie własnym zachciankom i popędom , nie liczący się z innymi , dążący do celu za wszelką cenę i po trupach , łamiący prawidła społeczne dla życia i użycia . Fanny jest tu , można powiedzieć , amortyzatorem na styku obu stron i pryzmatem , przez który oglądamy w zsyntetyzowanej postaci stary i nowy porządek świata .

[nicol81]

Za przeproszeniem, jakim NAM się nie mieści w głowie? I czy Fanny była potulna? Łagodna, nieśmiała, spokojna, cicha to tak...Ale czy czy można powiedzieć że potulna?
Z resztą się zgadzam. Fanny zachowanie jest normalne dla jej charakteru i sytuacji życiowej. I zgodne z tematyką książki.

[Tamara]

Nam czyli kobietom urodzonym i wychowanym w drugiej połowie XX wieku . Fanny jest potulna , jak inaczej nazwać jej uległość w wypełnianiu wszelkich nawet najdurniejszych i najmniej potrzebnych obowiązków , narzucanych przez wszystkich naokoło , bez słowa sprzeciwu z jej strony ani nawet próby wytłumaczenia , że np.czegoś nie zrobiła , bo ktoś inny kazał jej robić co innego , jak wtedy , kiedy ciotka Norris rzuca się , że Fanny sobie spaceruje po ogrodzie , a mogłaby iść z poleceniem dla nianiusi i dopiero interwencja sir Bertrama zamyka jej dziób . Fanny znosi wszystko bez słowa i jeżeli to nie jest potulność to ja nie wiem , co nią jest

[nicol81]

Fanny robiła wszystko bez słowa sprzeciwu, bo to był jej obowiązek, jako przygarniętej ubogiej krewnej. Prostest oznaczałby niewdzięczność wobec wujostwa, którzy nie musieli dawać jej dachu nad głową. Dla mnie osoba potulna lub uległa jest taka niezależnie od sytuacji.

[Gunia]

Fanny taka była, bo przecież rodzicom nic nie była winna, a też była grzeczna. Dla mnie osoba potulna to taka, która wszystko znosi i nie marudzi pod nosem, ani za plecami, a Fanny właśnie tego nie robiła.

[Tamara]

Fanny spełniała polecenia wszystkich , również rodzeństwa Crawfordów , a wobec nich do niczego nie była zobowiązana , mimo to robiła wszystko , nawet starała sie przeczytac tekst sztuki i chciała włożyć łańcuszek od Mary/Henry'ego , chociaż nie miała na to najmniejszej ochoty . Jak to nazwać?

[lady_kasiek]

Bo jej od małego wmawiano, że tak trzeba, że jest gorsza, że ma być wdzięczna za wszystko wszystkim

Bo jej od małego wmawiano, że tak trzeba, że jest gorsza, że ma być wdzięczna za wszystko wszystkim

[Tamara]

No i wychowano potulną dziewczynę...

[BeeMeR]

Mansfield Park (1999)

Pamiętam że na tą ekranizację sypały się gromy, ale nie pamiętam dlaczego, a wątek doczytam za chwilę, jak uporządkują własne myśli. Obejrzałam tą wersję ostatnio i powiem szczerze, że mi się podobało. Mam w oczach wersję z 2007, gdzie wszyscy biegali jak w jakim wariatkowie, główna bohaterka sprawiała wrażenie nieco pomylonej, zaś jej luby miał tak wymoczkowaty image, że o kostiumach panny nie wspomnę - dziękuję, więcej nie chcę .
Przygotowałam się więc na jakąś kolejną katastrofę, a tu proszę całkiem dobry, ładnie nakręcony film, jedyne co mi nie pasuje, to sceny gdy Fanny gada do widza, lub niemal "puszcza mu oko" na koniec


Poza tym jestem zadowolona:
1. sceneria piękna - dalibóg znam te dachy z którejś wersji Bezkresnego Morza Sargassowego lub Jane Eyre





2. Edmund 1999 (Johnny Lee Miller) nie sprawia na mnie wrażenia patentowanej ciapy, jak doskonały skądinąd pastor w Emmie 2009 ale jeden na najłokropniejszych bohaterów z zamierzenia romantycznych jakich widziałam w MP2007
JLM jako Edmund jest zdezorientowanym, ale sympatycznym młodzianem, łatwo więc uwierzyć w żywą sympatię Fanny




3. galeria barwnych postaci, ze szczególnym uwzględnieniem cudnej roli Hugh Bonneville'a




4. Owszem, jest pewna teatralność w umiejscowieniu postaci, i ironia w opisie, ale to mi nie przeszkadza w najmniejszym stopniu:




Nie da się nie zauważyć łażących po stole domu rodzinnego Fanny robali
Ciekawe, czy też je z pieczołowitością przygotowywali: "robaki na plan! akcja!"

Jako nie-znawca Austen polecam, bo jeśli jakąkolwiek wersję oglądać, to tą, a nie z 2007.

[BeeMeR]

Doczytałam wątek i dalej nie wiem co w filmie jest niezgodne z książką, której nie czytałam i nie zamierzam, ale gdyby jakaś dobra dusza chciała wyjaśnić, to ja chętnie się dowiem
(I co jest złego w tym, że można dla odmiany zrobić film o dwóch ciapach, a nie życiowych rekinach )

[Admete]

Cytat:

Doczytałam wątek i dalej nie wiem co w filmie jest niezgodne z książką, której nie czytałam i nie zamierzam, ale gdyby jakaś dobra dusza chciała wyjaśnić

Trudno to jednak wyjaśnić bez znajomości książki Przede wszystkim postacie są przekłamane, wymowa całego utworu JA wypaczona.

Fanny powieściowa jest nieśmiałą, spokojną, introwertyczną dziewczyną. Ma bardzo silne zasady moralne. Tylko wtedy, gdy musi ich bronić, potrafi przezwyciężyć nieśmiałość. Nie przyjmuje oświadczyn pana Crowforda, bo go nie szanuje i przede wszystkim nie kocha. Nie jeździ jak szalona na koniu, w rzeczywistości jest słabego zdrowia i łatwo się męczy. Kocha swojego brata Williama ( lubię ten fragment powieści, gdy William przyjeżdża do domu ), szanuje starszych, wypełnia wszystkie nawet najgłupsze polecenia ciotki Norris. Jest przy tym wszystkim bardzo uczciwa, głęboko odczuwa, doskonale rozróżnia mądrość od głupoty, nikczemność od szlachetności. Potrafi się poświęcić dla innych.
W powieści jest mnóstwo smaczków obyczajowych, drobnych złośliwych spojrzeń na ludzką małostkowość. Cudna ciotka Norris mogłaby iśc w zawody z panem Collinsem i by wygrała Nic z tego nie ma w filmie. Jest za to wątek lesbijski, jakieś bunty i dziwaczne zachowania

Tamara też ładnie na początku tej strony wyłożyła, o co chodzi w powieści

[Sofijufka]

No ipołączenie Fanny z JA moze być interesujace, ale to nie Fanny...

[Trzykrotka]

I jeszcze abolicja, feminizm, narkomania.

[milenaj]

Ale ja i tak film lubię. Po prostu nie myślę o nim jako o ekranizacji Jane Austen. I w filmie jestem jednak całkowicie po stronie Crowforda. W scenach, kiedy próbuje przekonać Fanny, żeby za niego wyszła kibicuję mu na całego.
Może moja sympatia do filmu wynika i z tego, że ta książka JA nie należy do moich ulubionych.

[Admete]

Będę się upierać, że można z tej ksiązki zrobić ciekawy film - tylko to nie będzie romans. W żadnym wypadku. Nie jest też romansem Targowisko próżności, a ma udaną ekranizację. W ekranizacji należałoby pójść tropem obyczajowym i odrobinę satyrycznym.
Chciałabym kiedyś zobaczyć wersję MP z lat 80, bo to było moje pierwsze nieświadome jeszcze i naiwno-dziecięce spotkanie z twórczością JA Pamiętam mgliście, że wtedy serial mnie zachwycił

[Admete]

Cytat:

Może moja sympatia do filmu wynika i z tego, że ta książka JA nie należy do moich ulubionych.

Cenię ją wyżej od Emmy i o wiele bardziej lubię

[Trzykrotka]

Wiele osób nie lubi książki z powodu postaci głównej bohaterki, nieśmiałej, wycofanej, pozwalającej sobie chodzić po głowie, a do tego niezłomnej w taki cichy i nieefektowny sposób. Ale jeśli potraktuje się MP jako powieść obyczajową, dokładnie tak, jak radzi Admete, jest to kawał świetnej literatury.
Film - w oderwaniu od powieści - także ogląda się znakomicie - tylko, podobnie jak DiU Wrighta - nie powinien mieć tego samego tytulu, co powieść, bo jest wariacja na jej temat.

[Admete]

Bo to jest kawał świetnej literatury - widać, jak bardzo JA dojrzała jako pisarka.

[Caitriona]

Ja tam książkę lubię, nie nudziałam się na niej, Fanny jako bohaterkę również polubiłam podczas lektury, czego np. nie mogłam powiedzieć o Emmie
Ja wiem, że ta wersja nie jest wierna książce, ze ma swoje braki, ale i tak ją lubię. Lubię ten MP jako film i jęśli miałabym wybierać ze wszystkich do tej pory dostępnych ekranizacji, wybieram właśnie tę wersję. Co nie znaczy, że nie czekam z nadzieją, że pewnego pięknego dnia powstanie naprawdę dobra i wierna ekranizacja tej powieści Jane Austen.

[lady_kasiek]

Wczoraj sobie puściłam MP(jakimś cudem płyta się zawieruszyła w plecaku) i dalej mam ochotę telepnąć Fanny za to, że odtraciła Henrysia a wzięła sobie tą ciapulę. DObra, Edmund jest kryształowy, cudowny, od małego był dla niej dobry, więc i to jest ważne, ale jaką ciekawą postacią jest Henryczek, chociaż tak przyznam się uczciwie(bijąc się w bogatą pierś), że oglądając zastanawiałam się, czy jego afekt był szczery i głęboki, taki, że po kilkunastu latach on by ją nadal kochał a nie puscił ja w trąbę na pierwszym lepszym roku z latarnią. Nacieszyłby się jak zabawką trudną do zdobycia a później chodził na... panny lekkich obyczajów. Bo stałości Edmunda można być pewnym jak podatków.

Wczoraj sobie puściłam MP(jakimś cudem płyta się zawieruszyła w plecaku) i dalej mam ochotę telepnąć Fanny za to, że odtraciła Henrysia a wzięła sobie tą ciapulę. DObra, Edmund jest kryształowy, cudowny, od małego był dla niej dobry, więc i to jest ważne, ale jaką ciekawą postacią jest Henryczek, chociaż tak przyznam się uczciwie(bijąc się w bogatą pierś), że oglądając zastanawiałam się, czy jego afekt był szczery i głęboki, taki, że po kilkunastu latach on by ją nadal kochał a nie puscił ja w trąbę na pierwszym lepszym roku z latarnią. Nacieszyłby się jak zabawką trudną do zdobycia a później chodził na... panny lekkich obyczajów. Bo stałości Edmunda można być pewnym jak podatków.

[Tamara]

Afekt Henryczka wystarczył akurat do pierwszego rozstania , co raczej kiepsko rokuje na przyszłość

[lady_kasiek]

[Tamara]

[lady_kasiek]

[Trzykrotka]

Tyko, że nawet gdyby Fanny sie zgodziła, nie wierzę, że on mógłby wytrzymać grzecznie przy jej boku przez całe życie. Mam na myśli Fanny książkową, niezłomnie szlachetna i milczącą. I w pewnym sensie - nudną, z punktu widzenia światowego Henry'ego.