[Trzykrotka]

Ale to żaden zarzut. Reżyser wybrał po prostu taką konwencję. Oczywiście, że film jest przyrządzony na słodko, ale taki moim zdaniem miał mieć smak. Przeestetyzowany jest także. Spróbujcie policzyć sukienki Emmy - ma ich niemożliwą ilość. Każdy krajobraz jest idealny, a lokacje wyszukiwano chyba w całej UK. Te wspaniałe drzewa pod którymi oświadcza się pan Knightley rosną w rezerwacie- nie pomnę nazwy, ale jako zachłanna wielbicielka Gardener's World widzialam je niedawno w jednym z odcinków. Dla mnie symbolem tego filmu jest mała scenka, w której Emma czeka na pocztę. Siedzi pieknie upozowana, w pięknej sukni na makeńkiej sofce niezwykłej urody - suknia kolorem pasuje do obicia sofki, a obok stoi polewana donica w tym samym kolorze, z jakimś idealnie przyciętym drzewkiem.
Podobnie jak w przypadku Emmy 2020, Emma 1995 jest zrobiona w konkretnej konwencji, amerykańskiej komedii romantycznej, niech będzie że z lat 50. Tylko Emma 1996 imho zrobiona jest "po bożemu," bez nadinterpretacji, "tak jak w książce." Każda inna to wariacja na temat. Ja mam do tej ekranizacji wielki sentyment. Nie mam Emmy ulubionej, ale tę lubię bardzo i samą Gwyneth w tytułowej roli też.

[Tamara]

Tak , ta scenka z pocztą to dramat. Dwa drzewka pomarańczowe w donicach a ona pośrodku na gondolce upozowana jak do portretu wygląda ślicznie jak z pudełka czekoladek. Zdaję sobie sprawę że to konwencja, ale trochę wkurzająca , bo nijak nie przystaje do rzeczywistości.
Gwyneth jest świetna, to jak najbardziej przyznaję, w ogóle film jest znakomicie zrobiony i zagrany, tylko konwencja mnie zaczęła wkurzać

[Admete]

Za pierwszym razem nie zrozumiałam konwencji i film mi się bardzo nie podobał. Świeżo miałam w pamięci inne ekranizacje prozy Austen. Załapałam dopiero nie tak dawno.

[BeeMeR]

Ja lubię tą wersję - jedno co mnie tam drażni to fryzura Emmy - mam wrażenie, że jest na wpół łysa, nie poradzę

[Aragonte]

[annmichelle]

Doniczek nie kojarzę , za to pamiętam śliczniutki biały namiocik na garten party.
Pasowało mi to jak pięść do oka.

Oglądałam tę wersję 2-3 razy, a nie pamiętam prawie nic.


P.S. Artykuł, który podlinkowała Aragonte przypomniał mi, że miałam jeszcze wspomnieć o kręceniu dożynek w "Emmie" z Kate Beckinsale. Wyleciało mi z głowy.

[Tamara]

Biały namiocik osłaniał Emmę i Harriet zajęte haftowaniem , garden party nie było

[annmichelle]

[Tamara]

Aaa to to tak

[Loana]

O, muszę w końcu obejrzeć inne Emmy, bo widziałam tylko tą z 2020 - jakoś nie przepadam za tą postacią. Ale może już "dorosłam" do niej

[Trzykrotka]

[RaczejRozwazna]

Ale ładnie napisane

[Aragonte]

[BeeMeR]

Ja Harriet oswoiłam, wprawdzie Toni Colette daleka jest od mojej wizji Harriet ale ma duże wyczucie humoru i nieźle się ją ogląda. Nie lubię tylko tamtejszego Franka - bo choć lubię Ewana MacGregora to jest on w tej roli dość nijaki i jego wątek z Jane imho leży...

[Trzykrotka]

Ja mam wrażenie, że nie przyjmowanie Emmy po Box Hill w tej wersji zbiegło się z szczytem złego czasu u Jane; ponieważ wątek Franka i Jane ledwo jest tutaj zarysowany, to nie pamiętamy, że Jane chorowała ze zgryzoty, snuła się po polach i przeżywała dramat. Była zazdrosna o Emmę, to świnia Frank flirtował z nią wtedy na potęgę. To panna Fairfax nie mogła znieść widoku Emmy, a nie panna Bates - z tych oczywistych powodów, o których pisze Aragonte. A że domek miały malutki, nie dało się inaczej. Tak przynajmniej ja to odczytuję.
Uwielbiam Sophie Thompson jako pannę Bates. Jest dokładnie tak nudna i męcząca jak ją Jane Austen opisała -i żałosna też i pokazana z przymrużeniem oka. Wszystkie odtwórczynie tej roli to znakomite aktorki, ale ja Sophię najbardziej lubię.

[Aragonte]

[annmichelle]

Aragonte, ja tam zgadzam się z Tobą w kwestii Emmy i Harriet w 100%.

Jak już obejrzysz "Emmę" z Kate to daj proszę znać w tamtym temacie, bom ciekawa.
Całkiem niedawno dość aktywnie udzielałyśmy się tam z Tamarą, BeeMer i Trzykrotką.

[Trzykrotka]

Wizualnie Toni jest za duża, a Gwyneth stanowczo za chuda jak na Hartiet i Emmę, zgadzam się w pełni. Ale skoro teraz będziemy mieć ciemnoskórą Annę Boleyn i równie nie białego kapitana Wenwortha, czymże są te drobiazgi? Serio, obie panie przekonały mnie swą grą aktorską i nie miałam z nimi problemów. Popatrzcie dla porównania na Lidię z DiU 2005. Wzorcowa, młoda, w miarę ładna i nieznośna. I co to dało? Jedną z najgorszych ról w historii ekranizacji Austen wszechczasów.

[Tamara]

Gra grą, ale kino jest sztuką wizualną i efekt Harriet o rozmiarach kariatydy jest kiepski wygląda jak rzepa i okaz zdrowia, a zachowuje się, jakby miała omdleć co i rusz.

[Trzykrotka]

Na tej samej zasadzie co robiła w DiU wychudzona Keira z uśmiechem rekina i absolutnie współczesnym zachowaniem typu gapienie się na tyłek Wickhama? Mnie się jej gra podobała, ładnie grała nieco słoniowate głupiątko. Ja jej nie odrzucam.

[Tamara]

Uśmiech Keiry jest jej przyrodzony i go nie zmieni , a gapienia się nie zarejestrowałam, natomiast odrzucam DiU '05 w całości

[Trzykrotka]

Uśmiechu może i nie, ale jej manieryzmy są na wskroś wspólczesne, a nie zrobiła nic, żeby je zmienić, vide rzeczony tyłek.
Ta rozmowa i tak jest już wyłącznie o wyższości świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielkiej Nocy. Zostańmy każda przy swoim zdaniu i już

[Aragonte]

[annmichelle]

[Tamara]

Odświeżyłam sobie wczoraj - i o dziwo już mnie nie drażniła, bo jakoś przez ten rok moja podświadomość zaakceptowała konwencję jako bajkową . Ale znalazłam coś, do czego się mogę przyczepić - pan Knightley na balu ma na nogach buty do konnej jazdy rozumiem, że miało to zapewne podkreślać niezależność i brak pychy i korzystania z przywilejów(używanie powozu itp) , ale to jest złamanie form towarzyskich i lekceważenie gospodarzy , a pod tym względem - stosunku do innych - pan Knightley był zawsze bez zarzutu.