[Admete]

To jestem wyjątkiem, bo ja wersję z Ramolą lubię - chyba dlatego, ze jako uwspółcześniona mniej mnie drażni. Niestety Emma nie jest moją ulubioną bohaterką, powieść tak samo.

[Admete]

Wersja z Gwyneth jest w moim odczuciu teatralna. Nie pasują mi też aktorzy. Pamiętam, że byłam mocno rozczarowana tym filmem po wyjściu z kina.

[Trzykrotka]

Owszem, jest bombonierkowa, teatralna i slodka, ale taka miała być. Ja mam do niej ogromny sentyment, moze dlatego, że oglądałam ją w bardzo szczęśliwym momencie mojego życia. Tę z Kate też bardzo lubię, a wersji z Romolą po prostu nie pamiętam, mimo, że oglądalam ją dwa razy i - mimo ogromnych zastrzeżeń - podobała mi sie. Nie pamiętam twarzy bohaterów, żadnych scen.

[Admete]

Ja mam wrażenie, że w wersji Gwyneth nie oglądam Anglii XIX wieku, tylko Amerykę lat 50 Emma to taka idealna pani domu, brak jej tylko zamaszystych spódnic Nie podobała mi się ta wersja już wtedy, gdy byłą w kinach - w latach 90. Wole wersję z Kate, ale tak naprawdę nie przepadam za powieścią.

[ita]

Zadanie domowe, obejrzeć ekranizację z Gwyneth i Kate. Obie oglądałam, na pewno nie raz, ale poza jakimiś niewyraźnymi wspomnieniami i impresjami nic mi w głowie nie zostało. Podobał mi się p. Knightly z wersji z Gwyneth. I tyle pamiętam. Dziś się wybieram do biblioteki, może mają Emmę.

[Admete]

Napisz o wrażeniach. Ją się do tej z Gwyneth nie mogę przekonać. Pamiętam jak dziś moje rozczarowanie filmem po wyjściu z kina.

[ita]

Mam wersję z Kate. Nawet się ucieszyłam, bo to Mark Strong bardziej mi się podobał jako pan Knightley
Jak dam radę to później obejrzę, zależy o której wrócę do domu

[BeeMeR]

Będę czekać na relację

[Tamara]

[Anaru]

Nie widziałam Emmy z Ramolą, a w sumie aktorkę lubię

[Agn]

Cytat:

Mam wersję z Kate. Nawet się ucieszyłam, bo to Mark Strong bardziej mi się podobał jako pan Knightley

To jest moja ulubiona wersja Emmy - jest zabawna i ma dobrą obsadę.
Wersję z Romolą też lubię, ale mniej.
Wersji z Gwyneth nie chcę powtarzać. Nie mogę patrzeć na kości obojczykowe Gwyneth i jej ogólną przeraźliwą chudość.

[BeeMeR]

[Anaru]

Ja w ogóle za Gwyneth i jej aktorstwem nie przepadam, więc miałam problem z oglądaniem tej wersji, wolałam z Kate.

[Tamara]

Kate nie lubię, Gwyneth dla mnie jest najlepsza , a Romola to w ogóle nie ekranizacja tylko film na motywach

[Trzykrotka]

Jak postanowiłam, tak zrobiłam - odświeżyłam sobie Emmę z Gwyneth Paltrow. Mój ty świecie, to już 24 lata minęły Gdzie to się podziało?
Pewna doktor filmoznawstwa i specjalistka od melodramatu i romansu w kinie ma taką swoją kategorię: filmy rozkoszne I ten właśnie jest filmem rozkosznym do cna. Obejrzałam go po raz pierwszy w dniu absolutnie dla mnie szczęśliwym i może dlatego wielbię tę amerykańską wersję Emmy - prześliczną wizualnie i dźwiękowo, nawet wręcz przeładnioną, z cudownymi plenerami, pięknymi wnętrzami oświetlonymi światłem dziennym, słodką muzyką i pełną świetnie zagranych ról. Brakuje mi Jane i Franka - ich jest stanowczo za mało. Pan Knightley, choć Jeremy Northam jest wdzięczny i przystojny, wydaje mi się zbyt wymuskany, a pastorowa może zbyt przerysowana. Dużo ważnych wydarzeń dzieje się w kulisach i dowiadujemy się o nich z listów i pamiętnika. Emma w każdej scenie ma inną sukienkę - rzecz raczej mało realna, nawet przy dużych dochodach. Pewnie jeszcze niejedną wadę znalazłabym, ale po co, skoro ta wersja sprawia, że uśmiecham się przez cały seans. I ci aktorzy! Greta Scatchi - piękna i dojrzale macierzyńska pani Weston, Toni Colette, cielęca, ale wdzięczna Harriet Smith (jak nie znoszę tej postaci, tak na tę patrzyłam z pobłażliwym uśmieszkiem), a nade wszystko moja absolutnie ulubiona panna Bates w postaci Sophie Thompson, stanowiąca genialny duet z matką, Phillidą Law Uważam, że scenę upokorzenia na Box Hill zagrała rewelacyjnie. Mam przy niej łzy w oczach.
Ta wersja ustrzegla się jeszcze na szczęście tego, co od nieszczęsnej DiU 2005 pozostaje kanonem - pewnej lopatologiczności w podawaniu informacji, wzmacniania przekazu aż do granic wulgarności (wieprz w salonie, bose stopy panny Bennet na błotnistym podwórzu). Bohaterowie w swych słowach i działaniach zachowują decorum, są eleganccy i niczym nie rażą. Ich rozmów słucha się z prawdziwą przyjemnością.
I tam jest masa bardzo dyskretnie podanego humoru, bazującego i na scenariuszu, jak choćby scena na przyjęciu u Westonów, podczas której pan Elton klepie Emmę po ramieniu nie pozwalając jej wysłuchać nowin o Franku, albo opartych na znakomitym aktorstwie postaci (pierwsza wizyta pastorostwa w Hartfield i pastorowa usiłująca zjeść ciasteczko ) Na pewno wersja angielska z Kate jest wierniejsza realiom epoki i ma masę zalet, ale i tak tę Emmę moje serce kocha najbardziej.

[BeeMeR]

Obejrzałam sobie dziś ku pokrzepieniu serce - to uroczy film, najlepsza imho panna Bates , pani Weston i pastorostwo Elton - przerysowani, ale jakoś to gra, reszta też, tylko może Frank jakoś Jane bez wyrazu, przynajmniej mnie bardzo brakuje znaczących spojrzeń i uśmiechów, których niemało w wersji z Kate. Ogląda się miło i przyjemnie.

[Tamara]

Zgadzam się - panna Bates wzorcowa

[Trzykrotka]

[BeeMeR]

Tak, i po tej "niemej" kłótni w tle wzburzenie Franka i pytanie "gdzie są "wszyscy"" doskonale się czyta, nie brak też znaczących, gorących spojrzeń Marka Stronga ale Jeremiego też lubię

[Tamara]

Każda Emma ma swoje zalety , nie da się ukryć, i każdą oglądam z przyjemnością - no , przyznam bez bicia , że wersję z Romolą z najmniejszą przyjemnością, bo muszę zapomnieć, że to ma być JA

[BeeMeR]

Ja do Romoli nie wracam, do tej mowej też nie jestem pewna...

[Tamara]

Romola jako taka znaczy jako film jest świetna , i to jej oddaję, natomiast niewiele wspólnego ma z JA i to jej mam za złe . Jak się odrzuci wszelką myśl o pokrewieństwie z powieścią, można to obejrzeć bez problemów .

[Tamara]

Dziś była powtórka i edukowanie Młodej w kwestii kolejnej wersji
Parę postów wyżej jest moja opinia sprzed 2 lat, że wersja z Gwyneth jest najlepsza a Kate nie lubię - jak się człowiek może zmienić teraz Gwyneth mnie nie tyle drażni, co mdli od nadmiaru słodyczy , aczkolwiek oddaję sprawiedliwość cudnie wygranym niuansom , tam gdzie grał wyłącznie wyraz twarzy , w ogóle aktorstwo doskonałe, tylko scenariusz do bani . Franka i Jane praktycznie nie ma i zaręczyny nie wiadomo skąd , pan Woodhouse za mało nieznośny , za mało pana Westona , no i za wielka Toni Colette ,chociaż przyznaję , Harriet zagrana bardzo dobrze . Admete masz rację, że to faktycznie film z USA lat 50 - cukierki, lukier i happy end od początku do końca, statyczne upozowane sceny , brakuje tylko tańców i śpiewów musicalowych aczkolwiek tańce na balu są w porządku . Całość jednak strasznie powierzchownie ujęta . Oprócz pani Elton, która jest rozkosznie prostacka, bezczelna i wulgarna zresztą pani Elton to akurat we wszystkich wersjach postać, do której nie mam żadnych zastrzeżeń - każda inna , a każda nieznośna, każda aktorka wydobyła z niej, co trzeba, innymi środkami i wszystkie są cudownie nie do zniesienia
Poza tym - kostiumy mi się nie podobają i biżuteria mało epokowa Za to nieodmiennie zachwyca gigantyczne drzewo ze sceny oświadczyn

[Admete]

[Tamara]

Tak , muzyka jest bardzo ładna . Ale to produkcja w stylu filmów muzycznych z lat 50 , tylko bez tańców i śpiewów - wszyscy bez zarzutu upozowani, piękni i uśmiechnięci, a jeżeli cierpią, to estetycznie i wzruszająco