[RaczejRozwazna]

Byłam i trochę się wynudziłam. Ale nie zniechęcam, może ze mną jest coś nie tak. Więcej napiszę później, żeby nie spojlerować.

[Szafran]

Mnie się podobało:). Bardzo przyjemny seans.

[RaczejRozwazna]

Ja żadnej postaci nie polubiłam, a nie lubię oglądać filmów, zwłaszcza kostiumowych, w których nie mogę się identyfikować z bohaterami.
W sumie też -o ile jest to ekranizacja wierna,. bo książki nie czytałam - wcale się nie dziwię, że autorka nie opublikowała tej powieści.

[Akaterine]

Też jestem po seansie. Adaptacja bardzo dobra, wręcz doskonała. Dobrze oddany klimat tej specyficznej mini-powieści, rozkoszna Kate Beckinsale (uwielbiałam jej Emmę, ale tu przeszła samą siebie), sama fabuła - z tego co pamiętam z książki - bardzo wierna oryginałowi. Mam nadzieję, że Whit Stillman, który deklaruje obsesję na punkcie JA, na tej jednej ekranizacji nie poprzestanie. Byłabym ciekawa, co by zrobił z Watsonami i Sanditon (kiedyś miał takie plany).

Aha, behemotka i RaczejRozważna - nie piszcie, że "nie będę spoilerować", jak najbardziej możecie to robić, mamy nawet do tego specjalny znacznik, żeby tylko chętni mogli przeczytać ewentualne spoilery:

Kod:

[Spoiler] [/Spoiler]

[Admete]

Jestem ciekawa tego filmu. Czytałam ostatnio artytkuł o reżyserze. Na razie jednak nie będą tego grali u mnie, więc muszę poczekać i obejrzeć jak zwykle w inny sposób.

[Loana]

[RaczejRozwazna]

O to, to, Loano.

Jest w powieściach Austen zawsze rys ni to złośliwego ni to cynicznego (?) dystansu do uczuć, przeżyć etc. jej własnych bohaterów. Taki mały akcent, który zazwyczaj ginie w ekranizacjach, albo "przeniesiony" zostaje wyłącznie na jakąś komiczną personę. Dlatego zawsze wolałam ekranizacje niż książkowe oryginały.
W tej ekranizacji (rozumiem więc, że również w powieści) ta drobna przyprawa staje się daniem głównym i dla mnie jest to już niestrawne.
Zastanawiam się, czy źródłem tego "akcentu" nie była przypadkiem jakaś gorycz płynąca z własnych, niezrealizowanych marzeń. Muszę poczytać listy autorki - są dostępne po polsku?

[Ania Aga]

W książce więcej jest tych "dobrych" niż "złych" postaci. I jak to w bajkach oraz romansach wszystko kończy się dobrze, tak naprawdę los jednej osoby prawdopodobnie jest tragiczny. W "Lady Susan" kibicujemy Fryderyce i jej ciotce, nie można powiedzieć, że Austen nie stworzyła tam pozytywnych bohaterów.

[RaczejRozwazna]

Mnie trudno było kibicować filmowej Fryderyce - bezbarwnemu, nijakiemu, z deka dodatkowo histerycznemu cielęciu.
A morał płynący z opowieści był raczej taki, że przebiegłemu człowiekowi nie liczącemu się z niczym i nikim, uchodzi na sucho, a nawet wychodzi on nieźle na swoje. I generalnie to on rozdaje karty.

[Akaterine]

[RaczejRozwazna]

20 lat? No to nie dziwię się, że nie wyszła za mąż
Ale to dziwne, taki cynizm (chyba) w tym wieku.

W życiu nie zawsze tak jest. I w sumie w jej innych powieściach tego nie ma w takim nadmiarze.
Zresztą "Lady Susan" nie czytałam - wypowiadam się tylko na podstawie filmu.

[Admete]

W listach bywała złośliwa.

[Ania Aga]

Dziś o 18.00 w PR2 audycja: Jane Austen jako scenarzystka filmowa. Gościem będzie m.in. Anna Przedpełska-Trzeciakowska
http://www.polskieradio.p...rzystka-filmowa

[Admete]

dzięki posłucham internetowo, bo nie wiem, gdzie mam w radiu program 2

[Ania Aga]

Po wysłuchaniu audycji mam ochotę zakrzyknąć trawestując klasyka - jak nie przełożona, kiedy przełożona.
Państwo w studiu zgodzili się z redaktorką prowadzącą, że "Lady Susan" nie była tłumaczona na polski. A wystarczyło wpisać w google. Nie mówiąc o katalogach bibliotecznych.
Mam pytanie, chyba do Akaterine - skąd wziął się angielski tytuł filmu? Przecież jest to inny utwór pisarki?

[Admete]

Ale to chodziło o tłumaczenie Przedpełskiej - dlaczego ona tego kiedyś nie zrobiła. Tak zrozumiałam.

[Akaterine]

[Harry_the_Cat]

Poszlam dzis do kina. Fantastyczna satyra, smialam sie na glos. Ale jesli ktos szuka klimatu innych powiesci Austen, to jednak nie w tym filmie.

[Szafran]

Właściwie ta "inność" tak bardzo mi się spodobała. I jakże trafne, skrzące satyrycznym ostrzem obserwacje. Dialogi wspaniałe, choć nie współczesne, nie brzmią archaicznie dla współczesnego ucha.

Bardzo podobał mi się zabieg reżysera ze sposobem prezentacji postaci. Dowcipny, z przymrużeniem oka. I tak pokazał Lady Susan, że ją bardzo polubiłam. Nie jest to pozytywna postać, ale tu jest po prostu kobietą, która nauczyła się funkcjonowania w społeczeństwie swoich czasów, niezbyt sprzyjającym jej płci, tak, by żyło jej się przyjemnie i wygodnie.
Wprawnie wykorzystuje naiwność i słabostki innych, ale... nie umiem jej winić. Bo też ci, których używa, aż się proszą, by ich użyć:>. A panowie tu wyjątkowo cielęcy i pod wpływem byle pochlebstwa, tracący rozum;).

W ogóle przepiękne teksty (ten dialog - Jak kobieta tak bystra mogła poślubić kogoś tak ograniczonego? - Prawdę mówiąc, zdarza się to dość często.).
Chichrałam cały seans:D

[Caroline]

Widziałam L&F, podobało mi się. Mam jednak wrażenie, że wielu widzów może być zawiedzionych - to nie jest "austenowski" film, ani komedia romantyczna, humor jest bardzo gorzki i zgryźliwy (dla mnie super ). Nie ma też takiego tempa, jak inne filmy w oparciu o prozę Austen. Nawet dziennikarka w tym programie PR1 mów, że się nudziła. I generalnie wraca tęsknota za Austen w wersji "Pride & Prejudice" podczas całej rozmowy.

Podoba mi się, jak rozegrano postać głównej bohaterki. To manipulancka małpa, która jednak nie zostaje za swoje intrygi ukarana (tak jak markiza "de Glenn Close" w Niebezpiecznych związkach). Znów - dla mnie super Zgadzam się z opinią Szafran, że dzięki temu widzimy kobietę, która w niesprzyjających kobietom czasach nauczyła się "naginać" rzeczywistość do swoich potrzeb. Nie sposób tego nie podziwiać. Co nie zmienia faktu, że jest złą, samolubną, nawet okrutną osobą.
Z drugiej strony postać głupka, pana Martina. Ewidentny idiota (Church-Hill! ), ale absolutnie mnie ujął gdy rozważał, jakie przykazania można wyrzucić Niektóre można, bo przecież wiadomo, że "tak się nie robi" i jest to oczywiste. Cudowne!
On jest najbardziej moralną postacią, a zarazem najbardziej karykaturalną i obśmianą. Piękne są te kontrasty. Piękne w swojej niejednoznaczności.

Jedyne co mi przeszkadzało, to "zrobiona" twarz Kate Beckinsale. Wiem, że to małostkowe, ale nic nie poradzę. Taka piękna kobieta, zupełnie jej te wypełniacze i botoksy nie są potrzebne.

PS: przesłuchałam audycję, rzeczywiście mówią, że Lady Susan nie była u nas wydana.
Jak dobrze, że w rozmowie bierze udział A. Przedpełska-Trzeciakowska, pozostali jakby słabo rozumieli, o co w ogóle chodzi z tym filmem. Aż dziwne. Przecież ten styl, błyskotliwy typ humoru, postać - negatywna, ale wzbudzająca sympatię, dobro pokazane w duchu naiwniacko-prostodusznym, to nie jest tylko austenowskie, ale mocno osadzone w tradycji XVIII wieku. Ja kojarzę choćby Historię życia Toma Jonesa z genialną ekranizacją z lat 70, dokładnie tak samo podchwytującą tę konwencję.

[Akaterine]

Może dlatego, że od paru dobrych lat siedzę w tematach austenowskich i patrzę na JA nie tylko przez pryzmat sześciu powieści, ale zagłębiałam się w biografie, dla mnie L&F to stuprocentowa adaptacja JA. Inna niż reszta ekranizacji, ale nie mniej austenowska.

[Caroline]

Wiem, Akaterine. Dlatego piszę "austenowska" w cudzysłowie z myślą o widzach, którzy identyfikują te filmy wyłącznie jako kostiumowe, pogodne komedie z dominującym romantycznym wątkiem bezwarunkowo kończącym się happy endem.

[Akaterine]

Caroline, to nie był przytyk do Ciebie, tylko ogólna uwaga . Doskonale zrozumiałam, o co Ci chodziło i się z Tobą zgadzam.

[behemotka]

ja wynudziłam się strasznie
i nie, nie chodzi o to że nie była "austenowska", tylko dlatego, że była potwornie nudna

bałam się tego od samego początku bo jak usłyszałam że Whit Stillman reżyseruje to zaczęłam się zastanawiać ile kawy trzeba będzie wypić, żeby w ogóle ten film przetrwać, wszystko, co widziałam to przeintelektualizowana nuda
żadna, absolutnie żadna postać mnie nie interesuje. nie chodzi nawet o to, że nie mogę się z kimś utożsamić czy kogoś polubić - ja nie byłam w stanie nawet nikim się przejąć; nie mówiąc już o tym, że wszyscy faceci ciągle mi się mylili

[RaczejRozwazna]

A ja po prostu chyba nie przepadam już za złośliwymi satyrami. Opowieści gorzkie, ale prawdziwe lubię - właśnie obejrzałam "Miss Austen regrets" (nie miałam do tej pory okazji) i bardzo, bardzo mi się podobało. Natomiast L&F nie. Nie lubię apoteozy okrucieństwa.
Poza tym zgadzam się z przedmówczynią, że w przypadku tego filmu trudno mówić akcji. Rzecz dzieje się w dialogach. Mimo iż film był niemal całkowicie statyczny, a o tym co się dzieje dowiadujemy się przede wszystkim ze słowotoku głównej bohaterki, to i tak denerwowały mnie nieuzasadnione przeskoki w tej rachitycznej akcji - w jednym momencie Lady Susan i ten młody Reginald "się przyjaźnią", a za chwilę są zaręczeni. Poza tym, że wiemy o tym fakcie z rozmów nic innego, żadna zmiana w ich zachowaniu na to nie wskazuje. Dalej siedzą na sofie (ewentualnie przechadzają się po ogrodzie) i ględzą...