[Admete]

[annmichelle]

Wg mnie on jej nie oswaja jak zwierzę, ale bardziej oswaja ją ze swoją osobą, żeby się do niego przekonała.
Nie naciska jej, daje jej prawo wyboru.
Podoba mi się jego wieloznaczne "Gdy będziesz gotowa, przyjdź do mnie" - i nie chodzi przecież jedynie o to, że gdy skończy grać to ma przyjść i powiedzieć mu, żeby ją odwiózł do domu.
O oswajaniu mówi Elinor i raczej z aprobatą, że pułkownik nie osacza jej siostry, ale daje jej wolną rękę.
Sir John też mówi na początku do Brandona (gdy Marianne była w amoku z miłości do Willougby'ego), żeby był cierpliwy i czekał na moment jak Marianne będzie gotowa.
A odnośnie zwierząt - oswajanie a tresura to dwie zupełnie inne rzeczy.

[Tamara]

Ale coś w tym oswajaniu jest - o ile Brandon w wersji Alana jest cierpliwie czekającym bez akcentowania swojej obecności, raczej powiedziałabym "służy" Mariannie, jest gdzieś dyskretnie w okolicy ggtów na każde wezwanie i nie narzuca swojej obecności, jego powściągliwość i szacunek wobec Marianny pozwalają uwierzyć, że sama się do niego przekonała , o tyle Brandon 2008 jest dla mnie łowcą dyskretnie i kulturalnie, ale jednak osaczającym zwierzynę czyli Mariannę. On trochę poluje na nią z zasiadki czyli czatując na nią cierpliwie, i jednocześnie ją oswaja przywabiając. Jest aktywny w swoim pozornym braku działania, natomiast Rickman faktycznie pozwala Mariannie dojrzeć do decyzji bez żadnych nacisków ze swojej strony . Z drugiej strony , o ile pamiętam tekst, Marianna oddała rękę Brandonowi trochę pod zmasowanym wpływem całego otoczenia, które dyskretnie, ale zdecydowanie jednak ją ku niemu popychało , naprawdę pokochała go dopiero po ślubie . Marianna i Brandon 2008 kojarzą mi się trochę z sytuacją Izabeli i Wokulskiego, oczywiście w innej skali, ale też wyczuwam tu aktywne działanie mężczyzny pragnącego przekonać do siebie kobietę, podczas gdy Rickman pozwala Mariannie poznać siebie takiego, jakim jest, i podjąć samodzielną decyzję . W filmie jego zachowanie nie wykracza poza granice zachowania dobrego znajomego i sąsiada, ew.pomagającego w opiece nad rekonwalescentką , w serialu wręcz przeciwnie, scena odwiedzin Marianny u Brandona stawia sytuację w jednoznacznym świetle. Pomijając jej nieprawdopodobieństwo

[RaczejRozwazna]

Tamara akuratnie ubrała w słowa to co czuję

[annmichelle]

[Tamara]

[annmichelle]

[Admete]

Ja mam ogólnie problem z Marianną, bo to egzaltowana nastolatka Inteligentniejsza i lepiej wychowana Lidia

[Tamara]

[RaczejRozwazna]

Ja tam lubię takie opowieści o miłości po ślubie. Jak ze Skrzypka na dachu.

[Admete]

Ja zasadniczo też. To całkiem niezły punkt wyjścia w książce czy filmie. A i w życiu pewnie bywała tak od czasu do czasu.

[Tamara]

Niestety z całą pewnością były to wypadki sporadyczne.

[BeeMeR]

Przyznaję, że ja zawsze odnosiłam wrażenie, że udany seks, i to od początku małżeństwa, co wynika z postawy, cierpliwości i nastawienia Brandona bardzo na Mariannę był jednym z ważniejszych powodów, że ten związek był udany i obudził w Mariannie żywsze uczucia do męża
Dla odmiany miałam zawsze duże wątpliwości w tym temacie odnośnie filmowego Edwarda '95, bo to ciapa jakich mało przynajmniej ja go tak odbieram

[Tamara]

[BeeMeR]

A owszem oby
Mnie po prostu ten aktor w tej roli uwiera od zawsze w związku z czym para nie pasuje zupełnie
Jak lubię ten film, kocham pana Palmera , dbałość o szczegóły, tak niestety do sparowania nie umiem się przekonać

[Tamara]

A mnie to jakoś w ogóle nigdy nie przeszkadzało , nawet nie patrzałam na to pod tym kątem. Ostatecznie powieściowy Edward zachowywał się czasem dostatecznie dziwacznie, by zagrany przez Granta był w pełni akceptowalny.

[BeeMeR]

Nie przypominam sobie jednak, by powieściowy Edward jąkał się, drobił nogami w miejscu i miał oczne tiki nerwowe
Do dziwaków nic nie mam, czasem fajni z nich mężowie

[Loana]

[annmichelle]

[Tamara]

[annmichelle]

[RaczejRozwazna]

A ja w ogóle nie przepadam za powieściami JA Miała w sobie sporo - dla mnie ciut za sporo - złośliwej ironii. Powiedziałabym - takiej stereotypowo staropanieńskiej.
Zdecydowanie bardziej wolę prozę Gaskell mimo chwilami mocno wyczuwalnego dydaktyzmu.

[BeeMeR]

[Tamara]

Edmund ? ostatecznie był pastorem, więc nie wypadało, żeby był viveurem

Nawet z lekkim spektrum życie w pewnym momencie staje się ciężkie. I osoby w spektrum i otoczenia. Chociaż z drugiej strony wtedy- przy dostatecznym poziomie majątkowym - było łatwiej , duży dom, większa swoboda, służba, brak tylu koniecznych interakcji społecznych co dziś typu praca zawodowa itp.

[Admete]

Ja tam lubię powieści Austen. Może najmniej Emmę. Nie wydaje mi się, żeby jej humor był staropanieński - na początku, w młodości miała skłonności do absurdu. Potem to przeszło w taki ostry, czasem dziwny humor.