[Admete]

Pani Jennings była świetna.

[Tamara]

Taaaak, była odpowiednio kumoszkowata i plotkarska przy naprawdę dobrym sercu i troskliwości . Pani Jennings serialowa jest trochę zbyt dostojna na mój gust

[annmichelle]

Ja lubię panią Jennings z nowszej wersji, bo jest cieplejsza, nie jest taka hałaśliwa.
W tym linku, który podrzuciłam wg mnie trafnie kilka osób zauważyło, że w "RiR" 1995 kobiety są w większości histeryczne, głośne, rozemocjonowane, grane na wysokim C. Jest jeden wyjątek - Elinor.
Czy to nie tam Fanny pobiła (!!!) Lucy Steele, a na wieść o chorobie Marianne kobiety (Jennings, jej córka) biegały jak kury z obciętymi głowami? Pytam, bo już nie pamiętam dokładnie.
W nowszej wersji te emocje nie są tak teatralnie wyolbrzymiane, są naturalniejsze.
Pamiętam, że jak pierwszy raz obejrzałam serial to pomyślałam - "to mogłoby się wydarzyć, mogłoby tak wyglądać".

Rozumiem zwolenniczki starszej wersji, ich argumenty co im się podobało.
Uzasadniały to bardzo ciekawie, pomijając może "bo jest przystojniejszy", "bo ma ładniejsze zęby/włosy".
Natomiast moje serce skradła wersja z 2008 roku i też mam swoje argumety "za" .
Choć jak wiadomo gust jest rzeczą względną.
W sumie należy się cieszyć, że "Rozważna i romantyczna" doczekała się minimum dwóch świetnych ekranizacji.

[Tamara]

W książce też Lucy oberwała od pani Fanny o ile pamiętam. Pani Jennings w książce była hałaśliwa , gadatliwa,wścibska i wybuchała śmiechem z byle powodu, właśnie to nieopanowanie , plotkarstwo i wścibstwo były powodem braku sympatii pań Dashwood, a w wypadku Marianny - otwartej niechęci. Oczywiście należałoby też wziąć pod uwagę , jak angielska obyczajowość rozumie nieopanowanie emocjonalne i taki żywiołowy i beztroski charakter, jaki miała pani Jennings w powieści

[annmichelle]

[Tamara]

Pani Fanny nie była w najmniejszym stopniu damą była zgryźliwą, nowobogacką, skąpą, egoistyczną i snobistyczną jędzą tak samo jak Robert Ferrars zdecydowanie nie był dżentelmenem, mimo iż oboje do takich tytułów pretendowali i za takich się uważali. O ile pamiętam Ferrarsowie nie mieli jakiegoś szczególnie szlachetnego pochodzenia, nieboszczyk pan Ferrars chyba był kupcem albo kimś takim, i małżonkę wybrał sobie ze względu na urodę jej majątku,a nie zalety charakteru ale też musiałabym doczytać, bo nie pamiętam. Pamiętam tylko ogólny opis środowiska, z którego wyraźnie wyłamał się Edward, przez odebranie edukacji w prywatnej szkole pana Pratta.

[annmichelle]

[Tamara]

[annmichelle]

Tamara, wszystko pięknie, ale bez cytatu nie uwierzę, że Jane Austen napisała, że Fanny własnoręcznie rzuciła się z pazurami na głowę panny Steele w otoczeniu innych pań i panów z towarzystwa.
Nie pamiętam, żeby u Austen panny/panie "ze sfery" uciekały się do rękoczynów tarmosząc inne panie na salonach "za kudły".

[Tamara]

Toć to nie na salonach było, a w pieleszach domowych, przecież to było tak, że Fanny i Anna siedziały w pokoju same z robótkami, i Anna uznała że może Fanny powiedzieć prawdę, bo zdawało jej się, że Fanny tak polubiła Lucy , że na pewno nie będzie przeciwna. A nie wydaje mi się, żeby Fanny należała do osób hamujących się we własnym domu . Niemniej oczywiście wymaga to sprawdzenia

[annmichelle]

Sprawdziłam.
Tak jak myślałam: Fanny nie pobiła Lucy.
Zdarzenie opisane jest z perspektywy pani Jennings i drugi raz z ust Anny Steele. Jak wiemy, obie panie potrafią ubarwiać, bo taka ich natura , więc przypuszczalnie cała akcja nie wyglądała w połowie tak dramatycznie.
Otóż wg obu pań skończyło się na krzykach Fanny, które wywabiły Johna (czyli tak jak w serialu), Lucy "omdlała", a Anna padła na kolana i płakała. A John "wybłagał" żonę, żeby pozwoliła się pannom spakować. Fanny w histerii, posłano po doktora. Panny Steele nie zostały "wyrzucone na bruk", lecz odwiezione powozem Johna do domu, co Anna dumnie podkreśla.
Tak myślałam, że w "RiR"'95 "popłynęli" z tymi pazurami, tarmoszeniem Lucy przez Fanny.

[Loana]

Ja przyznam, że bardzo polubiłam Elenor i Edwarda z serialu i do tej wersji częściej wracam. Przyznaję, że wersja z 1995 ma swoje plusy i doceniam ją, ale jak mam wybierać co obejrzeć znowu to jednak uśmiech Edwarda w serialu

[Tamara]

Pani Jennings relacjonuje opowieść doktora Donovana, który cucił Fanny, ale sądząc z tej opowieści czyli ostrej histerii i potwornych wrzasków Fanny, ja bym jakiegoś rękoczynu choćby w postaci wybicia po twarzy, którego świadkiem nikt nie był, bo zanim John przybiegł z dołu na górę , trochę czasu minęło, nie wykluczała

O Edwardzie JA pisze , że był najstarszym synem człowieka, który umarł bardzo bogato, więc należy z tego sformułowania wnioskować, że był to majątek dorobkowy, czyli Ferrarsowie byli nuworyszami z warstwy niższej i majątkowo i społecznie, na co dobitnie wskazuje ich zachowanie. Jak wiadomo pieniądz potrafi przykryć wiele niedostatków, o czym szeroko rozprawiała choćby panna Crawford

[annmichelle]

[Admete]

Obejrzałam serial i oczywiście podobał mi się, ale nadal bardziej emocjonalnie podchodzę do RiR w wersji Anga Lee i Emmy Thompson. Bardziej wczuwam się w losy bohaterów, wzruszam się podczas niektórych scen. W wersji serialowej jest lepszy Edward - zdecydowanie, choć w stosunku do książki zbyt ładny ( na początku jest informacja, że nie był szczególnie przystojny ). Nigdy nie byłam choćby w połowie tak ładna, jak Dan Stevens w tym serialu Mam też wrażenie, że od razu jest otwarty i wręcz zabawny, ale mi to nie przeszkadza, bo dzięki temu wątek jego i Eleonory jest bardziej romantyczny. Nie przepadam natomiast za aktorem grającym pułkownika Brandona. Ma coś takiego w twarzy, co mnie odrzuca ( plus zakola ). Ale to głównie kwestia moich preferencji wizualnych Lubię tutaj Willoughby'ego, bo nie muszę go w żaden sposób usprawiedliwiać. To uwodziciel, człowiek zmienny i brak mu kręgosłupa moralnego. Uważam, że aktor świetnie wpasował się wyglądem i zagrał bardzo przekonywująco. Piękna muzyka, ale w RiR Emmy też taka jest. Zdjęcia zdecydowanie lepsze w filmie. Mam wrażenie, że Emma wydobywa głębię z postaci kobiecych, a Davies wywołuje z cienia bohaterów męskich. Pozostaję jednak przy moim wyborze - film jest mi bliższy uczuciowo, zasługa to zapewne scenarzystki, ale też bardzo subtelnej reżyserii Anga Lee.

[annmichelle]

Na pewno Davies wydobył z cienia mężczyzn (mówił o tym w wywiadach), Stevens i Morrissey też o tym wspominali.
Podoba mi się to w innych ekranizacjach, do których pisał scenariusze na podstawie Austen ("DiU", "Emma"), że "oddaje czas antenowy" równieś zajęciom mężczyzn (fechtunek, polowania, męskie rozmowy, jazda konna, kąpiel czy rąbanie drewna ), czego Jane Austen w swoich powieściach nie umieszczała.
Nadaje mi to pełniejszy obraz, a nie że mężczyźni tylko wchodzą do salonu albo na salę balową.

Co do zdjęć to mam odmienne zdanie (w serialu - piękne! Lubię takie klimaty), ale nie o to chodzi, żeby się tu przekonywać.
Jeden lubi brunetki, inny blondynki.

Co do Morriseya w roli Brandona to zupełnie nie zwracam uwagi na to, czy mi się podoba fizycznie czy nie (ale mam tak w przypadku aktorek i aktorów), a na to jak gra, mimikę, pracę ciałem i głosem. I bardzo pasuje mi do roli (byłego) wojskowego w wieku 35 lat z romantyczną, tragiczną przeszłością.

[Admete]

[annmichelle]

[Admete]

Myślę, że starczało jej wyobraźni, poza tym miała braci Może uważała, że tak jest lepiej?

[annmichelle]

Może to sprawa niewieściej skromności, tego, że była panną.
Panny nie mogły po prostu rozmawiać o "pewnych rzeczych" i już.
W ilu powieściach mężatki gryzą się w język przy pannach, gdy wymknie im się coś o porodach czy pożyciu małżeńskim...

[Admete]

W listach taka skromna już nie była. Niestety nie zachowało się wiele jej listów.

[Tamara]

[annmichelle]

[RaczejRozwazna]

Bardzo lubię serial z 2008 poza Brandonem. I nie chodzi o aktora i tego jak wygląda ale o to, że jest w nim coś niepokojącego. Podczas oglądania miałam wrażenie, że on Mariannę oswaja tak jak się oswaja zwierzę - poskramiajac je. Elinor i Edwarda z tej wersji kocham.
Zresztą ciekawe, jak bym odebrała serial dziś, może zrobię powtórkę.

[Loana]