Tamara - Nie 02 Gru, 2018 20:43 To nie rozmemłanie tylko kobieca zdolność analizy 
Agn - Nie 02 Gru, 2018 22:39
Ok, facet ze "Switcha" był świnią i draniem, a panienka z wiersza wredną zołzą (i nie rozpuszczoną "nieco", tylko sądząc z zachowania - bardzo; ładna, bogata, mężczyźni lgną do niej jak muchy do miodu - sodówka walnęła jej już najwyraźniej wcześniej do głowy, przy wielbicielach wylazło z niej ziółko). Doskonale się bawiła tym, że faceci za nią latali, a biorąc pod uwagę charakter można przypuszczać, że nie jednego Józia wyśmiała. I owszem, która 15- czy 16-letnia smarkula tak nie robi? No cóż, ja nie robiłam, ale to insza inszość - wbrew pozorom nastolatki nie są klonowane, tylko każdy jest indywidualny. Z drugiej strony czy w tamtych czasach 15-16 lat to nie był wiek stosowny do zamążpójścia? I czy aby nie jedna panna była już wtedy panią, bywało, że z dzieckiem? No i inna sprawa - jeden się nie przejmie, powie sobie - nie ta, to inna. Ale inny przejmie się bardzo, bo nie wszyscy są twardzi. Nie uważam, żeby Józio był jakąś straszną pierdołą - dla Maryli był, ale jako w wierszu stoi - był wrażliwy, delikatny. I trafił na zołzę. Nic dziwnego, że po śmierci dopadł i zadusił - toż to gotowy materiał na złego ducha pałającego chęcią zemsty. Swoją szosą stoi tam wyżej "umarł z miłości" - na miłość się nie umiera, podejrzewam tu samobójstwo, a samobójca to też gotowy materiał na upiora wg wierzeń. Trzykrotka - Nie 02 Gru, 2018 23:23
Ja też - Agn, ja ci to mogę przełożyć na proste zdania, jak się spotkamy 
Agn - Nie 02 Gru, 2018 23:48 Dla mnie to bełkot ze słów, które nie istnieją. Ale chętnie się spotkam i posłucham wykładu.
Trzykrotka - Pon 03 Gru, 2018 00:22 Nie, to nie bełkot, tylko opis spotkania. Metafory ktorych używa są jasne kiedy rozkminisz sytuację. Ale oczywiście niekoniecznie trzeba kochać takie pisanie
Aragonte - Pon 03 Gru, 2018 11:49
Ja też chętnie posłucham i zweryfikuję swoją interpretację
Trzykrotko, chyba poślę ci coś na PW 
Aragonte - Pon 03 Gru, 2018 15:41
W czasach Mickiewicza "choroba z miłości" stanowiła jeszcze formalnie jednostkę chorobową, przestano ją tak traktowac chyba dopiero w XX wieku. Zgłębiałam to ostatnio pod kątem tffurczości
https://pl.wikipedia.org/wiki/Choroba_z_mi%C5%82o%C5%9Bci Tak że zgodnie z konwencją przyjętą przez Mickiewicza (w końcu romantyka) Józio mógł sobie umrzec na miłosną chorobę albo, w co bardziej wierzę, na jakieś okropne powikłania
Tamara - Pon 03 Gru, 2018 22:39 Kamasutra też wspomina o pannie umarłej z miłości . Psychika moze wszystko . A historia Maryli i Józia dość powszechna - nie pamietam czy Mickiewicz napisał to przed zerwaniem z Wereszczakówną czy po ? Bo jak po to wszystko jasne - literacki odwet na pannie co kosza dała i tyle  romantyczni poeci wbrew pozorom w życiu byli szalonymi pragmatykami i z miłości umierali tylko teoretycznie, bo praktycznie zawsze gdzieś na boku była jakaś doktorowa Kowalska i najęta kareta 
Aragonte - Wto 04 Gru, 2018 15:53 Raczej nie przed tym ostatecznym zerwaniem, porównałam daty. Dla zainteresowanych - tekścik o skandalach wieszcza, tj. o praktycznie równoległym romansie z Marylą oraz pewną doktorową
https://dorzeczy.pl/56435/Skandale-i-romanse-Adama-Mickiewicza.html Tamara - Wto 04 Gru, 2018 23:01 Ano
praedzio - Śro 04 Wrz, 2019 11:47 Odnaleziono całość znanego do tej pory we fragmencie wiersza Juliusza Słowackiego: https://bn.org.pl/w-bibliotece/3786-odnaleziony-wiersz-juliusza-slowackiego.html?fbclid=IwAR3Hmgqsk4cOKql3ohKgd9tJGx5rgeOpWNE135N07F5WWDINQDjwjTbAy9k Admete - Śro 04 Wrz, 2019 12:41 Ciekawe 
Tamara - Śro 04 Wrz, 2019 18:00 Ooooo 
Trzykrotka - Śro 23 Paź, 2019 09:30 Znalazlam to dziś na fb i nie mogę się nacieszyć. Tuwim wielkim mistrzem słowa był, nawet w takiej błahostce. "Tryknęty" - tego nie znalam
Lojalnie mówię do żony: „Małżonko, jestem wstawiony”. Odrzekła z pogardą: „Błazen! Uważam, że jesteś pod gazem”. Mówię: „Przesady nie lubię. Przysięgam ci, że mam w czubie”. Powiada: „Kłamiesz, kochany. Twierdzę, że jesteś pijany”. „Nie przeczę – mówię – żem hulał, Lecz jam się tylko ululał”. Odrzekła: „Łżesz, jak najęty, Po prostu jesteś urżnięty.” „Ja – mówię – nic nie skłamałem; Doprawdy, pałę zalałem”. „Kłamstwo – powiada – co krok! Jesteś urżnięty w sztok”. „Oszczerstwo! – oświadczam z gestem: Pijany jak bela jestem”. „Baranek – krzyczy – bez winy! A kurzy mu się z czupryny”. Wyję: „Niech pani przestanie! Ja jestem w nietrzeźwym stanie”. „Łżesz – mówi znów –jak najęty! Tryknięty jesteś, tryknięty!” „Gadaj – powiada – do ściany, Wiem dobrze: jesteś zalany!” „Jędzo – szepnąłem – przestaniesz? Ja – zryty jestem! Ty kłamiesz!” – – – – – – – – – – – – – – – – – – Godzinę trwała ta sprzeczka, Aż poszła na wódkę żoneczka. A ja, by się nie dać ogłupić, Także poszedłem się upić. Julian Tuwim, Sprzeczka z żoną BeeMeR - Śro 23 Paź, 2019 12:14 Urocze 
Idealnie pasujące do tego, że właśnie zlewałam ostatnie nalewki do butelek i buteleczek 
Admete - Śro 23 Paź, 2019 15:06 Uśmiałam się z tego. Popis językowy
Tamara - Pią 25 Paź, 2019 19:39 Piękne
Admete - Pią 01 Lis, 2019 20:23 Na dzisiejszy wieczór: Dusza z cieła wylecieła, Na zielone łące stałe. Stawszy, silno, barzo rzewno zapłekałe. K nie przyszedł Święty Piotr a rzeknęcy: Czemu, duszo, rzewno płaczesz? Ona rzekłe: Nie wola mi rzewno płakać, A ja nie wiem, kam sie podzieć. Rzekł święty Piotr je: Podzi, duszo moje miła! Powiedę cie do rejskiego, Do krolestwe niebieskiego. Do ktorego krolestwa dowiedzie nas Ociec Bog, Syn i Duch Święty. Amen. Choć podobno oryginalnie powinno być bez "didaskaliów" kto powiedział: Dusza z cięła wylecieła, Ne zielone łące stałe. Stawszy, rzewno zapiekałe. Czemu, duszo, rzewno płaczesz? Nie wola mi rzewno płakać, ' A ja nie wiem, kam sie podzieć. Podzi, duszo moje miła! Powiedę cie do rejskiego, Do krolestwe niebieskiego. Julian Tuwim - Piosenka umarłego: Piosenka umarłego Dusza z ciała wyleciała, Na zielonaj łące stała. Ja pobiegłem patrzę na nią: Nie wiedziałem, żeś ty anioł. A tyś anioł jak z obrazka, Nad twą głową wieńcem łaska, Szklane oczy, lniane włosy, Suplikacje w niebogłosy. Powróć ze mną do miasteczka, Pobekując jak owieczka, Podaj rączkę białoruna, Niech nie mówią, żem ja umarł. U trumniarza na wystawie w srebrnym gaju cię postawię, Na drewnianej, twardej łączce, z papierową lilią w rączce. Staną gapie za szybami, A ty ruszaj skrzydełkami, A ty stukaj sztywną nóżką, Zatracona moja duszko! Admete - Śro 05 Lut, 2020 17:46 Leopold Staff OGRÓD PRZEDZIWNY W przedziwnym mieszkam ogrodzie, Gdzie żyją kwiaty i dzieci I gdzie po słońca zachodzie Uśmiech nam z oczu świeci. Wodotrysk bije tu dziwny, Co śpiewa jak śmiech i łkanie; Krzew nad nim rośnie oliwny Cichy jak pojednanie. Różom, co cały rok wiernie Kwitną i słodycz ślą woni, Obwiązujemy lnem ciernie, By nie raniły nam dłoni. Żywim rój ptaków, co budzi Ze snu nas rannym powiewem, Ucząc nas iść między ludzi Z dobrą nowiną i śpiewem. I mamy ule bartnicze, Co każą w pszczół nam iść ślady I zbierać jeno słodycze Z kwiatów, co kryją i jady. I pielęgnujem murawę, Plewiąc z niej chwasty i osty, By każdy, patrząc na trawę, Duszą, jak trawa, był prosty. Admete - Pią 17 Kwi, 2020 09:20 Kazimierz Wierzyński Ojczyzna chochołów Park dziwów starożytnych, wiatr, który szeleści Wokół śpiących pałaców, grobowców bez treści, Te lampy i posągi, księżyc gdzie się słania Geniusz twego narodu, duch zapominania, Te rany wielkiej dumy, inne wielkie rzeczy, W których tyle jest prawdy, ile się złorzeczy, Wszystkie cnoty parszywe - to nas nie przejedna. To pustką zarażona Polska jeszcze jedna. Z czego budujesz ten kraj? Z czeczoty, z jesionu, Kruchy antyk i rzewność od wielkiego dzwonu? Ojczyznę w kolumienkach z widokiem na ule, Gdzie miód słodyczą swojską zasklepia się czule, Nad rzeką stoją wierzby, na łąkach bociany, Słyszysz, Basiu, to nasi biją w tarabany - A wyszydzony chochoł, sobowtór symbolu, Starym się obyczajem kokoszy na polu, Słoma trzeszczy zapchlona, gzi dziewki w podołku, Szumy chmielu, alkowa z pałaszem na kołku I ta krzepa: wieś w malwach, szkorbut, dzieci kopa, Święta ziemia praojców. Twój naród - bez chłopa! Z czego budujesz kraj ten? Z ludzi, których nie ma, Znów jeden za miliony, rękami aż dwiema? Z kim pieniactwo wielkości twoje tu się kłóci, Gdy wszyscy jedzą dzień swój wolni i rozkuci, Na wszystko wasza zgoda spływa narodowa Anhellicznym natchnieniem wypchana, jak sowa. Duchem są albo diabły albo namaszczeni Gołębim ochędóstwem astrale z przestrzeni, Blade twarze w gorączce, biblijni studenci, Bractwo westchnień, cierpliwcy, wszyscy polscy święci. Przelicz jeszcze i dodaj czterdzieści i cztery Sposoby wybawienia od wszelkiego licha, By wolność jak tabakę zażyć z tabakiery, Potem zdrowo i głośno na wszystko się kicha - I ten rachunek w prawdę sumuj oczywistą, Niech ci do romantycznej znów uderzy głowy - To jest twój sen upiorny, Wielki Realisto: Państwo w kamieniach młyńskich, naród niegotowy. Buduj teraz, wydzwigaj nas śród świata, nad dziejów przesmykiem, Wyjdz pierwszy na piedestał i rozgłoś naokół Tę wielkość wymuszoną batem albo krzykiem, Święć przemienienie tłuszczy i chrzcij nowe czasy Z kropielnicy, co wyschła i krwią już nie chlusta, Starym herbem sarmackim w popuszczone pasy Zatkaj gęby krzyczące i zgłodniałe usta - I komu teraz jeszcze otuchy za mało A przeszłość jesionowa praojców nieśliczna, Niech stanie pod cokołem i porwany chwałą Tworzy wolność. Masz rację. Jakże jest tragiczna! Tamara - Pią 17 Kwi, 2020 12:35 Admete  nic się cholera od 100 lat nie zmieniło 
Admete - Pią 17 Kwi, 2020 13:42 Niesamowity jest ten wiersz. Deanariell - Nie 09 Sie, 2020 12:02 Nie jest to wiersz ukochany, ale postanowiłam go tu wkleić... Bardzo smutny, zwłaszcza w kontekście ostatnich miesięcy w naszym kraju... 
Michał Książek „Podpalanie drzwi” "Takim jak my w Białymstoku podpalają drzwi. Nie możemy o tym nie pamiętać, zostawiając za drzwiami dzieci i chomika. Dzieci i chomiki są takie łatwopalne. Podpalacze wiedzą o tym. I że mało z nich będzie popiołu na dowód. Nie to, co rodzice, którzy mogą się bronić. No, chyba że śpią. Śpiący rodzice też są łatwopalni. A miasto zachowuje spokój. I wieś. Pasterze, owce, nawet psy milczą. Ja nie umiem jakoś wytłumaczyć tego córce. Nie umiem nawet jej przekonać, Nie bój się, nie bój – straży pożarnej na pewno nie przeszkadzają twoje oczy ani kolor skóry, Przyjedzie do nas ich wspaniały czerwony samochód, jakby co. Poza tym wiesz przecież, że Astrid Lindgren i Jan Brzechwa są po naszej stronie. Także Julian Tuwim i Janusz Korczak, i wielu, wielu innych. Na pewno nie pozwolą cię skrzywdzić. Takim jak my w Białymstoku podpalają drzwi. Z miłości do bliźniego swego, tylko swego, takiego białego jak śmierć to robią. Wytłumaczysz jakoś to dzieciom, kochanie?" Jak nie Żydzi, to LGBT - zawsze się ktoś znajdzie do bicia w tym ponurym kraju nad Wisłą...
Admete - Nie 09 Sie, 2020 12:33 Ponury ten wiersz. Tamara - Nie 09 Sie, 2020 16:17 Ponury to ponury , gorzej że prawdziwy . |
||||||||||||||||||||||
