miłosz - Pon 05 Cze, 2006 19:14 tak piosenkowo sie zrobiło Bellon Wojtek, Zakochani W śniegu słońcem połączeni Plotąc tkliwości przędze Ponad czasem żyją Sami w wirze zdarzeń Krok za krokiem Krok za krokiem Idąc krokiem sarnim Zakochani Deszczu krople ci utoczę W świecidełko przejrzyste Rozniebieszczę morze Rozszeleszcze liście Coraz bliżej Coraz bliżej Wspólne oddychanie Zakochani Dam na dłoni ciepła garstkę Oczu palcami dotknę Chcesz powróżę z kart Ci Cisze zwielokrotnię Lat już tyle Lat już tyle Połączeni snami Zakochani Na kobiercu resztek zimy Ręce związane chmurą Biblia Połoniny Błogosławią góry Dokąd idą Dokąd idą Życia stromą granią Zakochani Caitriona - Pon 05 Cze, 2006 19:24 Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Kocham Cię, tęsknię Kocham Cię! Tęsknię! Wołam Cię do siebie! Świat cały Twojem nazywam imieniem! Tyś jest mą wiarą na wysokim niebie, Tyś jest mi całej ludzkości wcieleniem... Przez Ciebie kocham, nienawidzę... W Twojem istnieniu źródło mojego istnienia; Ty jesteś mojem sercem, krwi mojej zdrojem i duszy mojej Tyś harfą z płomienia! Gosia - Pon 05 Cze, 2006 20:50 Caitriono, ale pasja w tym Tetmajerze. wulkan po prostu ! Znalam ten wiersz ale nigdy tego nie widzialam, dopiero teraz .. Caitriona - Pon 05 Cze, 2006 22:53 Oj tak, w jego wierszach jest sporo pasji 
Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Lubię kiedy kobieta... Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia, gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Lubię to -i tę chwilę lubię, gdy koło mnie wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie, a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata. Gosia - Wto 06 Cze, 2006 06:10 No to sie nadaje do czytania tylko powyzej 18 lat
Caitriona - Wto 06 Cze, 2006 10:34 Eee, ja to przerabiałam w LO (nie mając jeszcze 18 lat)
Gosia - Wto 06 Cze, 2006 10:40 Wiem, wiem, ale jak to czytam, to jednak bylabym za przeniesieniem tej lektury na czas studiow lub do ostatniej klasy liceum
Jeannette - Wto 06 Cze, 2006 15:31 O właśnie sama miałam go dać.....Catri uprzedziłaś mnie. Jak ogień trawi jak ogień trawi lekkie drzewo tak ja oplatam twoje ciało miękka i zwinna jak płomień kochając ciebie delikatnie rozniecam twoje myśli w płomień mój żar ich zimną formę kradnie dotknięcie moje jasne niebo twych oczu zwęża w ciemny płomień tak kocham cię kochając siebie płomień powtarzam płomień płomień kaleczy usta rani dłonie i wszelki kształt pod złotem grzebie Halina Poświatowska Odkryty niedawno....ma coś w sobie. ^^ Caitriona - Wto 06 Cze, 2006 15:43 Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Danae Tycjana Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Z niebios się ku niej świetlny obłok słania i nagle deszcz zeń na nią spada złoty: to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Nagie jej ciało widzi i błękitu jej wielkich cudnych źrenic blask przymglony, senny, wśród boskiej rozkoszy zachwytu. Przed złotym deszczem, od słonecznej strony, u stóp jej białych, podobny do świtu, gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony. monika29.09 - Śro 07 Cze, 2006 08:18 Wprawdzie Dzień Matki już minął, ale b. podoba mi się ten tekst, więc wklejam go dla Was: Wojciech Młynarski "Naszych matek maleńkie mieszkanka" Mały balkon nasturcja porasta i trzepoce na wietrze firanka, świecą zmierzchem w ciemnej ścianie miasta naszych matek maleńkie mieszkanka. Matka dzień o świtaniu zaczyna, szarym wróblom okruchy wymiata, czasem świeczkę zapali, za syna,co wyfrunął daleko,do świata. W matki domu wrzos zeschły i mięta,listy, które oszczędziła wojna, w matki domu codzienność odświętna, w matki domu powszedniość dostojna. Biegnący przez huczący kram dnia twego, tak dawno już nie byłeś tam, dlaczego?... Przytulone jak jaskółcze gniazda ciepłym gwarem świergoczą co ranka w ciemnej ścianie ponurego miasta naszych matek maleńkie mieszkanka. W matki wzroku niepokój odważny o dziś , jutro,o dziecko sąsiada, tutaj nie ma spraw małych, nieważnych, tu każdemu należy się rada. Przez to miejsce maleńkie i schludne biegnie prosto i dalej gna w przestrzeń twego życia zerowy południk, byś mógł sobie określić- gdzie jesteś? Aż nadejdzie zwyczajny poranek i któregoś zwykłego poranka zogromnieją w pałace lustrzane naszych matek maleńkie mieszkanka. Uśmiech matek ozdobi oblicze, matki będą powtarzały sobie, że dziś muszą wrócić królewicze, zagubieni po świecie synowie. Każda matka łzę jasną uroni, drzwi otworzy niezdarnie i prędko. Syn królewicz przybył szóstką koni?Nie, to tylko pan listonosz z rentą... Biegnący przez huczący kram dnia twego tak dawno już nie byłeś tam, dlaczego? m. Panna_Marta - Czw 08 Cze, 2006 17:52 Sonet 116 Zdrady są w związku dusz wiernych nieznane Albowiem miłość nie będzie miłością Jeśli jest zmienna, mogąc mieć odmianę Lub skłonna odejść za cudzą skłonnością Nie! To wzniesiona nad burzy bałwany Latarnia morska, gwiazda niewzruszona Mknie ku niej każdy okręt zabłąkany Nieznanej, choć jej wysokość zmierzona Miłości w błazna swego nie przetworzy Czas, choć lic świeżość i róże warg ścina Miłość z dnia na dzień się zmienić nie może Przetrwa aż przyjdzie śmiertelna godzina Jeśli to błąd jest lub jeśli skłamałem Nikt nie miłował, nigdy nie pisałem William Shakespeare Fragment sonetu cytowała Kate Winslet w Rozważnej i Romantycznej :grin: . Gosia - Czw 08 Cze, 2006 17:52 To mi sie juz bedzie zawsze kojarzylo z wykonaniem Staszka Soyki 
Gosia - Czw 08 Cze, 2006 17:56 Wkleje wiec Soyke i moja ulubiona piosenke: Cud niepamięci Gdy wszystko idzie źle I nie masz dokąd pójść Przyjaciół tłum rozproszył się Wydaje ci się, że Tak pozostanie już Lecz okazuje się, że nie — bo oto: Budzi się z nocy nowy dzień Nieskalanie czyste niebo Co było wczoraj odeszło w cień Niepamięci, niech się święci Cud niepamięci Cud niepamięci monika29.09 - Czw 08 Cze, 2006 18:47 [quote="Gosia"]Wkleje wiec Soyke i moja ulubiona piosenke: Cud niepamięci przepraszam, że w tym wątku, ale po cytacie Gosi aż się prosi: http://www.sendspace.com/file/341bqu m. Panna_Marta - Pią 09 Cze, 2006 12:11 Zaufałem drodze Zaufałem drodze wąskiej takiej na łeb na szyję z dziurami po kolana takiej nie w porę jak w listopadzie spóźnione buraki i wyszedłem na łąkę stała święta Agnieszka - nareszcie - powiedziała - martwiłam się już że poszedłeś inaczej prościej po asfalcie autostradą do nieba - z nagrodą od ministra i że cię diabli wzięli Ks. Jan Twardowski Trzykrotka - Pon 12 Cze, 2006 09:11 A ja trochę w klimacie: z oratorium Świętokrzyska Golgota, Zbigniewa Książka "Oblubieniec" (słyszałam w wykonaniu Janusza Radka i w wykonaniu Roberta Janowskiego, oba piękne) Wiatr stado wróbli zwiewa z dachu Na postrzępionych sztachet grzebyk Serce trzepocze się ze strachu Na myśl, że mógłbym z tobą nie być. Sztachety deszcz obmywa deszczem Chcę mówić - lecz coś gardło spina Że pragnę mieć cię jeszcze więcej O śmiech naszego - miła - syna. Ktoś się przyszłości swojej lęka Zadręcza się i w bólu grzebie Dla mnie największą jest udręką Trwanie pośrodku dni bez ciebie. Z życiem tak bywa jak z chorobą Kostucha w lustrze zęby szczerzy Żyć znaczy życie dzielić z tobą A nie być z tobą - znaczy nie żyć. asiek - Wto 13 Cze, 2006 20:04 Piękny wiersz Trzykrotko... A jednak... trzeba żyć....i czasami przydałby się ten Staszkowy cud niepamięci... Trzykrotka - Wto 13 Cze, 2006 22:44 Oj, tak, to prawda. W Świętokrzyskiej Golgocie jest też Pieśń orszaku weselnego (wcześniej śpiewali ją Brathanki), która bywa moim osobistym porannym hymnem: Raz bywa radośnie Raz drugi inaczej Raz jeden wielkie szczęście w nas Raz chcemy wyć z rozpaczy. Czy wesoło czy też nie, czyś na górze czy na dnie Żyj tak by z uśmiechem mógł zasypiać dobry Bóg. Panna_Marta - Śro 14 Cze, 2006 17:12 Co godzinę wiadomości Radio podaje co godzinę wiadomości. Spikerzy wiedzą wszystko: niemożliwe, Zdawałoby się, żeby każda godzina Zabijała, kradła i oszukiwała. A jednak Tak jest, godziny jak lwy pożerają Zapasy życia. Rzeczywistość przypomina Sweter przetarty na łokciach. Kto Słucha wiadomości, nie wie, że W pobliżu, po ogrodzie mokrym od deszczu Spaceruje mały szary kot i bawi się, Mocuje z twardymi łodygami traw. Adam Zagajewski (z tomiku List. Oda do wielości) Trzykrotka - Pon 19 Cze, 2006 13:33 O Boże... przerażająco prawdziwe. PRZERAŻAJĄCO asiek - Wto 20 Cze, 2006 23:15
Krążę wokół tego wiersza już 3 dzień i myślę podobnie. Czy nie tak wygląda ...PIEKŁO ? monika29.09 - Śro 21 Cze, 2006 10:24 Maria Pawlikowska -Jasnorzewska "UPAŁ" Dni znużone jak muły wloką sie po wybojach. W żaluzje pukają kanikuły... Upał przyszedł z ogrodu i zamieszkał w pokojach. Ach , jak pragnę twego serca z lodu... m. Jeannette - Śro 21 Cze, 2006 15:58 Cieszę się, że wam się Emily podoba. :grin: A tu coś nieznanego autora: Przekonaj mnie Przekonaj mnie, że to co ci się zdaje co tak uparcie powtarzasz wciąż od nowa nie będzie piekłem, ale rajem gdzie prawdą są twe czułe słowa Jakie masz na to argumenty że co się między nami stało na dobre rozbije ten klosz przeklęty i że nam zawsze będzie siebie mało Skąd masz tę pewność, skąd tę wiarę że gdy spełnimy się do końca życie nie stanie się koszmarem gdy będę wracać tam - bez słońca Jak mnie obronisz, gdy zwątpienie poszerzy mój rozdarcia krąg czy znasz ten ból i to ciążenie związane z myślą: z rąk do rąk Wciąż tak dobitnie cię przestrzegam że potem będzie tylko źle i już zdobyta, nie ulegam więc czemu nie przekonasz mnie ? asiek - Czw 13 Lip, 2006 21:49 W tym, że nie zdarzy się na nowo, Jest cała słodycz życia. Takiej pewności żadna inna Wiara nam nie użycza. Jesli coś będzie, to najwyżej W odrębnym stanie lub bycie- Ta pewność budzi w nas apetyt Dokładnie odwrotny: na życie. Emili Dickinson "1551" miłosz - Śro 19 Lip, 2006 09:23 PIEŚŃ KOCHANKÓW I znów słychać kochanków piosenkę Ktoś w niej żegna się, bierze za rękę Ktoś odchodzi na palcach, zawraca Potem ma wrócić, nie wraca Potem ma pisać, lecz zwleka I ma czekać, lecz się nie doczeka Wszystko razem oczadziałe, śpiew Nie pamiętasz, do prawdy nie wiesz Tylko odgłos melodii dalekiej, oczadziałej Rozwianej na wieki. I ten szept co do ucha się skłania I powtarza jak można najprościej Nie ma, nie ma prawdziwej miłości, bez rozstania Ile trzeba wycierpieć i wyśnić Żeby taką melodię wymyślić Ile trzeba utracić, porzucić, By po latach spokojnie ją nucić I powtarzać w ciemności te słowa Kiedy się pierwsza gwiazda odsłania Nie ma, nie ma prawdziwej miłości bez rozstania |
||||||||
