Monika - Pią 19 Maj, 2006 13:56 Temat postu: Wiersze ukochane ... "... w wierszach kryje się tajemna moc ... Magia, w której można błądzić, szukając nowych kontekstów i interpretacji ... Rozbijać na atomy i szukać nowych znaczeń ... Igrać z niedopowiedzeniem .... " Bliscy i oddaleni Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają i muszą się spotkać aby się ominąć bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze piszą do siebie listy gorące i zimne rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało są inni co się nawet po ciemku odnajdą lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął byliby doskonali lecz wad im zabrakło bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą miłości się nie szuka jest albo jej nie ma nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek są i tacy co się na zawsze kochają i dopiero dlatego nie mogą być razem jak bażanty co nigdy nie chodzą parami można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem Jan Twardowski Monika - Pią 19 Maj, 2006 13:59 "...Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową tęskniłem lata... Każde Twe słowo słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze - mów do mnie jeszcze... Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą, słowa Twe dziwnie poją i kołyszą, jak kwiatem słowem Twem się pieszczę - mów do mnie jeszcze..." Kazimierz Przerwa-Tetmajer Monika - Pią 19 Maj, 2006 14:06 Moja nieznana miłość O moja piękna, nieznana miłości, Gdzieś oddychasz i żyjesz Z dala ode mnie, a może w pobliżu ... Ale nie znam wdzięku rysów twojej twarzy Ani palców i tkanek, które utkały twoje życie, Jak nie znam splotu wątku i węzłów Które zrobiły płótno. O moja piękna, nieznana miłości, Chciałbym, żebyś dzisiaj pomyślała O mnie, jak ja o tobie. Nie w złotym marzeniu, które nie byłoby mną. Ale abyś zgodziła się na długą noc niecierpliwego serca Bo ja także istnieję i jestem PRAWDZIWY, A ty nie możesz mnie sobie wyobrazić, żeby mnie nie zniekształcić. O moja piękna, nieznana miłości, Kocham cię bez twarzy Ze wszystkich sił chcę teraz dla ciebie Się wzbogacić, aby móc ubogacić ciebie, I bez przerwy będę się zaprawiał w dawaniu, Unikając brania Ponieważ gdy ty się pojawisz powabna moim oczom, Nie chcę cię wydrzeć, jak przychodzący złodziej, Ale chcę cię przyjąć, jak ofiarowany skarb, Bo skarbem będziesz Ty i Ty siebie oddasz. O moja piękna, nieznana miłości, Przebacz mi jutro... Gdy z ufnością przytulisz się do mnie, Gdy twój wzrok pożegluje po niebie moich oczu Nawiedzając jeden po drugim najodleglejsze obłoki, Przebaczysz mi jako temu, który niestety, znał wiele gestów miłości, Nauczyłem się ich od innych niż ty i chciałbym ich dzisiaj, Ze względu na ciebie tak bardzo się oduczyć, Ponieważ teraz wiem, jak byłoby pięknie, Żebyśmy szukali i znajdowali razem Właściwe i bogate akordy, które z naszego życia uczynią śpiew, Pieśń radości, jak i pieśń smutku. O moja piękna, nieznana miłości, Trzeba jeszcze czekać, I jak bolesne jest nocne oczekiwanie ukochanej bez twarzy! Lecz wiem, że nasze dwa życia poszukują się i przywołują, A teraz jestem pewien, że w głębi naszych nocnych pragnień śpiewa w Światłości pragnienie Boga. Ojciec nasz, który jest w niebie - patrzy na nas, ukochana, Wierzę, że od wieków nas kocha szepcząc: "jeśli tego pragną, jutro stają się tylko jednością". Takie jest marzenie Ojca, Taka będzie nasza synowska decyzja Michal Quist Caitriona - Pią 19 Maj, 2006 14:17 William Butler Yeats - Poeta pragnie szaty niebios Gdybym miał niebios haftowane szaty, Złotym i srebrnym przetykane światłem, Błękitne, ciemne, przydymione szaty Nocy i światła, i półświatła, Rozpostarłbym je pod twoje stopy. Lecz jestem biedny, mam tylko marzenia, Moje marzenia ścielę pod twoje stopy, Stąpaj więc lekko, bo stąpasz po moich marzeniach. Anonymous - Pią 19 Maj, 2006 16:14 Wreszcie poczułam, że jestem w domu... Panna_Marta - Pią 19 Maj, 2006 17:31 Jeden z moich ukochanych wierszy. W Weronie Nad Kapuletich i Montekich domem, Spłukane deszczem, poruszone gromem, Łagodne oko błękitu - Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów, Na rozwalone bramy do ogrodów, I gwiazdę zrzuca ze szczytu - Cyprysy mówią, że to dla Julietty, Że dla Romea, ta łza znad planety Spada - i groby przecieka; A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I - że nikt na nie nie czeka! Cyprian Kamil Norwid asiek - Pią 19 Maj, 2006 22:31
I ja też.... asiek - Pią 19 Maj, 2006 22:36
Pamiętam, że to był jeden z pierwszch wierszy Norwida, który mnie oczarował i mimo, że znam go od lat nadal ....nadal wzrusza. asiek - Pią 19 Maj, 2006 22:59 nie umiem powiedzieć słowem nie słowem tesknię ale rękoma zamykającymi przestrzeń ale krwią opływającą ręce jesteś w moim tętnie odkrzykującym sobie powracającym do siebie wiecznie pamiętającym we mnie powstajesz najgłębiej i każdy oddech który na mrozie krzepnie przypomina że jestes że znów odszedłeś ode mnie ... H.Poświatowska GosiaJ - Sob 20 Maj, 2006 02:22 Kiedy wspomnę pieszczotę twych rąk nie jestem już dziewczyną która spokojnie czesze włosy ustawia gliniane garnki na sosnowej półce Bezradna czuję jak płomienie twych palców zapalają szyję ramiona Staję tak czasem w środku dnia na białej ulicy i zakrywam ręką usta Nie mogę przecież krzyczeć M. Hillar - Wspomnienie twych rąk Gosia - Sob 20 Maj, 2006 08:31 Gosiu! Co Ty robisz o 3 w nocy ???? Pawlikowska-Jasnorzewska Moja miłość przeszła w wichr wiosenny - w wichr wiosenny - me szaleństwo w burzę - w burzę - moja rozkosz w dreszcz senny - w dreszcz senny - maja wiosna w róże. - Z wichru spłynie moja miłość nowa - miłość nowa - z burzy szał wystrzeli - szał wystrzeli - sen rozkosz wychowa, wiosna wstanie z różanej kąpieli. * Kto liczy nasze pocałunki, kto na nie zważa? Ludzie mają troski i sprawunki, Bóg światy stwarza... Zapomniane przez nas dwoje ich różowe mnóstwo spada na dno naszych dusz jak płatki miękkich, najpiękniejszych róż... Tam leżą i ciasno zduszone na sobie słodkim olejkiem się pocą, który rozpachnia się w nas każdą nocą i każdym ranem i życia zwykłego jesienne ubóstwo czyni róż krajem, perskim Gulistanem. Kto nasze pocałunki liczy? Kto na nie zważa? Bóg światy stwarza, nie zapisuje w księgach słodyczy... * Gdy pochylisz nade mną twe usta pocałunkami nabrzmiałe, usta moje ulecą jak dwa skrzydełka ze strachu białe, krew moja się zerwie, aby uciekać daleko, daleko i o twarz mi uderzy płonącą czerwoną rzeką. Oczy moje, które pod wzrokiem twym słodkim się niebią, oczy moje umrą, a powieki je cicho pogrzebią. Pierś moja w objęciu twej ręki stopi się jakby śnieg, i cała zniknę jak obłok, na którym za mocny wicher legł.- * Na rozrzuconych poduszkach z rajskich, jawajskich batików umieram słodko, bez żalu, umieram cicho bez krzyku.- Czas za firanką ukryty porusza skrzydłem motyla, a moje czoło znużone coraz się niżej pochyla... Wreszcie dotykam bieguna i śnieg mi taje wśród włosów, a końcem lakierka dosięgam trawy szumiących lianosów... Leżę na ciepłych krajach, na gorejącym równiku i na jedwabnych poduszkach z różnobarwnego batiku... Wyciągam ręce ku Tobie, w Twoją najsłodszą stronę i czuję na rękach gwiazdy nisko nad nami zwieszone... Ogarniam Cię splątanego w pochmurny namiot niebieski, i spada niebo z hałasem, jak belki, wiązania, deski, obrzuca nas półksiężycem, słońcem, obłoków zwojem - i tak spoczywam - okryta niebem i sercem Twojem... Gosia - Sob 20 Maj, 2006 08:35 A to mój ulubiony wiersz Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Trzeba chodzić w masce poszłam w masce zwinięta w pelerynę ciemną z oczami zwężonymi w migocące sierpy Szczęście mnie nie poznało i tańczyło ze mną nie wiedząc że to jestem ja której nie cierpi i los też mnie nie poznał i pomyślał sobie czemuż nie mam dogodzić tej obcej osobie. miłosz - Sob 20 Maj, 2006 11:01 "Wiersz" Leonard Cohen Słyszałem o mężczyźnie który słowa wymawia tak pięknie że może mieć każdą kobietę ledwie tylko wypowie jej imię Jeżeli milczę obok twego ciała i cisza kwitnie na ustach jak obrzęk to dlatego że słyszę jego kroki i chrząkanie pod naszymi drzwiami miłosz - Sob 20 Maj, 2006 11:02 Sergiusz Jesienin: Usiądź przy mnie blisko, miła, Spójrz mi w oczy aż do głębi, By w twych oczach się odbiła Zamieć, co się we mnie kłębi. Ten złocisty wdzięk jesieni, Twoich włosów przędza lniana Przyszły nagle jak zbawienie Dla nicponia i cygana. Zostawiłem moje strony, Gdzie śpią lasy, kwitną krzaki... Miejską sławą usidlony Chciałem pędzić dni hulaki. Chciałem w sercu swym zagłuszyć Szmery sadu, wiatr nad stepem, Gdzie przy wtórze bzykań muszych Wyrastałem na poetę. A tam teraz także jesień, Klony zaglądają w okna, Sęki łap nurzają w strzesze - Chcąc znajomych starych spotkać. Nie ma ich już między swemi, Tylko miesiąc przy jaworach Znaczy piędź cmentarnej ziemi, Gdzie i nam niedługo pora. Gdzie i nam po snach i trwogach Przyjdzie spocząć u pni krzywych. Każda ryta wichrem droga Tylko radość leje w żywych. Usiądź przy mnie blisko, miła, Spójrz mi w oczy aż do głębi, By w twych oczach się odbiła Zamieć, co się we mnie kłębi. miłosz - Sob 20 Maj, 2006 11:04 i Jan Brzechwa 
Gdy nocą letni omdlewa znój, Twe usta szemrzą: "tyś mój, tyś mój", Twe usta czynią tajemny znak, Abym całował je tak - a - tak. Patrzę i milczę, klękam i łkam, Przybliż się do mnie, jam taki sam, Wyciągam ręce i szukam w krąg, Wyciągam ręce do twoich rąk... Widzę, poznaję usta i twarz, Naszą rozłąkę i obłęd nasz, Te same usta i chłód ten sam, Patrzę i milczę, klęczę i łkam. Z miłych najmilsza, ach, zbliż się, zbliż, Oto zostawiam róże i krzyż, Oto zostawiam na wieczny czas Ból, co na wieczność połączył nas. Mam dla twych pieszczot gościnny dom, Ciało nieobce jawie i snom, Dłonie znajome twym dłoniom dwóm, Zapach lipcowy i leśny szum asiek - Sob 20 Maj, 2006 11:10
Piękny... asiek - Nie 21 Maj, 2006 15:44
Usiadła z nami radość zanurzyła się w dłoni przysnęła w zmarszczce, na rzęsie w uśmiechu, na policzkach szeptała nad wargą w trąbce Eustachiusza zaplątała się w twoje wąsy i moje kłamstwa. Usiadła z nami radość spokojnie piła kawę - gorzką a jakże. Caitriona - Nie 21 Maj, 2006 22:41 Wisława Szymborska - Trzy słowa najdziwniejsze Kiedy wymawiam słowo Przyszłość, pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości. Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczę ją. Kiedy wymawiam słowo Nic, stwarzam to, co nie mieści się w żadnym niebycie. Caitriona - Nie 21 Maj, 2006 22:43 William Butler Yeats - Poeta życzy ukochanej, żeby zaznała spokoju Słyszę konie z Krainy Cieni, rozwiane ich długie grzywy, Kopyta ciężkie wzburzeniem, oczy łyskają biało, Północ nad nimi rozciąga noc lepką, pełznącą pomału, Wschód swoją radość ukrytą w przedświcie lękliwym, Zachód przejrzystą rosą płacze i wzdycha, nim minie, Południe płonącymi różami jak ogień zieje. O, marnością jest sen, bezkresne pragnienie, nadzieje, Konie klęski je zdepcą, pogrążą w ciężkiej glinie; Przymknij oczy, kochana, niech twoje serce bije Tuż przy moim, a włosy rozsyp na moich ramionach, Niech zatopią godzinę miłości jak gęsta zmierzchu zasłona, Która rozwiane grzywy i tętniące kopyta skryje. Jeannette - Pon 22 Maj, 2006 18:38 Baudelaire Charles Zniszczenie Miotający się ciągle Demon mnie okala I płynie wokół wiatru nieuchwytnym drżeniem, Połykam go i czuję, jak płuca mi spala I napełnia je wiecznym, zbrodniczym pragnieniem. Niekiedy, mej miłości dla Sztuki świadomy, Przybiera kształt kobiety pełnej cudnych czarów I podszeptem zwodniczym obłudnik kryjomy Przyzwyczaja me usta do wstrętnych wywarów. I daleko ode mnie już Boga źrenice! On wiedzie złamanego znużeniem w granice, Gdzie nudów kraj się ciągnie - pusty, niezbadany - I rzuca w oczy moje, pełne przerażenia, Splamione brudem szaty, ropiące się rany I narzędzia skrwawione dzikiego zniszczenia. Tak za słodko było.... 
Panna_Marta - Wto 23 Maj, 2006 16:30 Kolorowe Anioły Są na świecie Anioły zielone; One patrzą na mnie ciekawie i w pośpiechu płoszą motyle, kiedy biegam boso po trawie. Gdy za oknem wciąż pada i pada, krople deszczu kapią jak łezki, wtedy leci do mnie z pomocą prosto z nieba - Anioł niebieski. A gdy zasnę, Anioły tańczą taniec wesoły i na fletach grają do rana; Moje prośby i smutki, nawet pacierz za krótki zostawiają przed tronem Pana. Gdy na sercu mi ciężko i płaczę, biały Anioł smutki rozumie i otula swymi skrzydłami i pociesza mnie tak, jak umie. A wesołe Anioły różowe kiedy piję sok malinowy, wysyłają do mnie całuski, sto pomysłów sypią do głowy. Kiedy dziecko jest grzeczne od rana, złoty Anioł - czy uwierzycie? - złotym piórem dobre uczynki zapisuje w białym zeszycie! Kolorowe Anioły skrzydlate prosto z nieba niosą nam dary, bezszelestne i niewidzialne - ale bez nich świat byłby szary... Beata Kołodziej Admete - Śro 24 Maj, 2006 21:12 Ten wiersz czytam, gdy jestem już całkiem zdołowana: Żywotem ziemskim Wiatr włada marnie: Płacz i ciemności Oraz męczarnie. Z wiatrem kwitniemy, Z wiatrem spadamy, Z płaczem idziemy, Z płaczem znikamy. W męce się kończym, W męce się rodzim, Z trwogą żyjemy, Z trwogą odchodzim. Anonim, XIV wiek ( literatura angielska, to ptrzekład Pietrkiewicza ). Caitriona - Śro 24 Maj, 2006 22:35 William Blake - Wróżby niewinności Zobaczyć świat w ziarenku piasku Niebiosa w jednym kwiecie z lasu W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar W godzinie - nieskończoność czasu. -------- Dla radowania się i bólu Człowiek urodził się na ziemi. Jeśli to rozumiemy dobrze, Bezpiecznie przez ten świat idziemy. Każdego ranka, każdej nocy Dla męki ktoś na świat przychodzi. Każdego ranka, każdej nocy Dla szczęśliwości ktoś się rodzi. Jedni się rodzą dla radości, Inni dla nocy i ciemności. Jeannette - Pią 26 Maj, 2006 09:50 Catri dzięki, kocham Blake'a. Ale nie w tym tłumaczeniu. Panna_Marta - Pią 26 Maj, 2006 13:17 Haiku Bóg wkłada szaty kapę w liście i kwiaty i to jest wiosna w lipcowej spiece pachną daleką drogą deski sosnowe pole jęczmienia w słońcu lipca grzeje sierść złote zwierzątko ciemnieje mięta pachną zielone jabłka dojrzewa lato pod ciężkim słońcem wzgórza zboża żniwiarze gną śniade grzbiety lato z jesienią przekomarza się we mnie co trwa odchodzi jesień na niebie rozciagnięte obłoki gdzie dom dla serca |
||||||||||||
