Mamy temat o filmach z happy endem, tzw. umilaczach czasowych , więc może czas na oddzielny temat o filmach, na których uroniłyśmy łzy?
Historie miłosne, które nas wzruszyły do łez, ale także być może dramaty?
Przy czym nie chodzi mi o tzw. filmy dołujące, po których człowiek cieszy się, że żyje, ma co jeść i nie mieszka pod mostem , ale właśnie o chwytające za serce i powodujące pocenie się oczu.
Koreański Classic z 2003 roku. Pierwszy raz widziałam ten film wieki temu, dzięki naszemu Forum - nie wiedziałam nawet wtedy, gdzie ta Korea i że będę kiedyś oglądać seriale koreańskie:
_________________ „But the music is broken, the words half-forgotten, the sunlight has faded, the moon grown old." "We are star stuff. We are the universe made manifest trying to figure itself out."
U mnie przez lata trochę się uzbierało takich filmów.
Wzruszam się, bo jak polubię bohaterów to się wczuwam - no taka już jestem.
West Side Story (1960) - uwielbiam całościowo!
Spotkanie (1945) - uwielbiam! Za prostotę i taką życiowość.
Pożegnalny walc (1940) - prawdziwy rasowy melodramat!
Gdzieś w czasie - ile razy to kiedyś oglądałam...
Za wcześnie umierać - typowy wyciskacz łez
Noce w Rodanthe - zaskoczył mnie
Trędowata (1976) - Teleszyński był tam rewelacyjny
Sommersby (1993) - sceny w sądzie "łamały mi serce" Con amore - niby zwyczajny film, a mnie poruszał
Frankie (2004) - podobnie, niby zwyczajna historia, w mnie wzruszyła
Lady Jane (1986) - tu, jako nastolatka, mocno płakałam....
Łzy w deszczu (1988) - dwie wielkie miłości, tajemnice rodzinne....
Co się wydarzyło w Madison County - końcówka gdy Meryl Streep jedzie autem z mężem i mija, hm, inne auto.
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 38230 Skąd: spod łóżka
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 02:08
"Stowarzyszenie umarłych poetów"
Póki pamiętam, bo na skype ten tytuł padł, a warto o nim pamiętać. Nie melodramat, ale mało kto na tym filmie nie szlocha.
_________________ Nie wolno się bać.Strach zabija duszę.Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.Stawię mu czoła. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 49887 Skąd: Babylon 5/Gondor
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 08:01
No właśnie, dzięki Agn
_________________ „But the music is broken, the words half-forgotten, the sunlight has faded, the moon grown old." "We are star stuff. We are the universe made manifest trying to figure itself out."
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 38230 Skąd: spod łóżka
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 09:03
Pamiętam, że książkę też przepłakałam.
_________________ Nie wolno się bać.Strach zabija duszę.Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.Stawię mu czoła. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.
Dołączyła: 16 Gru 2006 Posty: 35680 Skąd: z Krakowa :)
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 11:21
Ja się zawsze wzruszam tez na Władcy Pierścieni w niektórych fragmentach - np. gdy Sam mówi, że jest jeszcze nadzieja i dobro w ludziach a w Isengardzie trwa walka z Sarumanem, gdy Gandalf z Pippinem szykują się na wojnę i rozmawiają o śmierci, gdy Frodo cieszy się, że Sam jest z nim na końcu świata, gdy Pippin śpiewa....
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 38230 Skąd: spod łóżka
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 11:53
Ja tez becze kiedy Frodo sie juz poddaje, a Sam nie i bierze go na swoje barki. No i Agn wtedy robi tak >>>
_________________ Nie wolno się bać.Strach zabija duszę.Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.Stawię mu czoła. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.
To ja się dorzucę z Między słowami.
Annmichelle, Con amore! Mama mi go kiedyś podrzuciła. Też z takim komentarzem, że dla ówczesnych dziewczyn ubrania głównej bohaterki były inspiracją.
Mnie podobała się ta historia pianistów rywalizujących o dziewczynę, no i główny bohater był niemal chodzącym ideałem.
Dorzucam kilkuminutową sekwencję z "Ostatniego Mohikanina" : od wymarszu z wioski do spojrzenia Alice... - wywołuje u mnie zawsze "pocenie oczu" i to nie z radości.
Mnie podobała się ta historia pianistów rywalizujących o dziewczynę, no i główny bohater był niemal chodzącym ideałem.
Dorzucam kilkuminutową sekwencję z "Ostatniego Mohikanina" : od wymarszu z wioski do spojrzenia Alice... - wywołuje u mnie zawsze "pocenie oczu" i to nie z radości.
Mnie wszystko się podobało. Poza tym, o czym napisałaś - klimat tamtych lat. I muzyka.
A "Ostatniego Mohikanina" nie widziałam. Do obejrzenia.
Jeszcze podrzucę Okruchy dnia, Cienista dolinę i film, który ostatnio mi podrzucił Netflix - 84 Charing Cross Road. Nie widziałam jego końcówki, ale podejrzewam, że też jak dwa poprzednie, może nie jest do dużego płaczu, ale na pewno "ze smuteczkiem".
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 38230 Skąd: spod łóżka
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 16:24
Nie widzialas OM?! Och, czekaj, az zemdlejesz jak uslyszysz "Odnajde cie!"
_________________ Nie wolno się bać.Strach zabija duszę.Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.Stawię mu czoła. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.
No ba.
Myślę, że po "Con amore" nawet jak ktoś nie lubi Chopina to polubi.
A "Ostatniego Mohikanina" polecam, choć to długi film i pierwsza godzina może być dosyć trudna dla osób, które nie interesują się historią (akurat ja się interesuję, ale uprzedzam lojalnie). Ale ta muzyka jest po prostu monumentalna!
Główna para nie podbiła mi jednak serca, ale major Duncan, Magua, Unkas, Alice - co za role!
Spoiler:
Niesamowita ostatnia scena z jej udziałem : kto widział to spojrzenie prosto w kamerę ten raczej go nigdy nie zapomni....
Sekwencję, o której wspomniałam w poprzednim poście (akcja od wyjścia z wioski), uważam za jedną z lepszych w historii kina : za tempo, dramaturgię, akcję, zgranie z muzyką i wydarzeniami, świetnie rozpisana, nagrana i zagrana. Wzrusza, ściska za serce, porywa. Majstersztyk po prostu!
Dołączyła: 18 Maj 2006 Posty: 38230 Skąd: spod łóżka
Wysłany: Nie 05 Kwi, 2020 17:43
O, a mnie główna para siadła spokojnie, ale ja nie potrafię nie wielbić Daniela Day Lewisa i Madelaine Stowe.
A to co w spoilerze - och, tak bardzo TAK. To jest nie do zapomnienia. Za każdym razem traciłam dech przy tym ujęciu.
_________________ Nie wolno się bać.Strach zabija duszę.Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.Stawię mu czoła. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.
O, a mnie główna para siadła spokojnie, ale ja nie potrafię nie wielbić Daniela Day Lewisa i Madelaine Stowe.
Też lubię ich oglądać na ekranie, ale niestety, w tym filmie zupełnie mi między nimi nie zagrało, szczególnie, że
Spoiler:
wielka miłość wybuchnęła tam bodajże po jednym krótkim spotkaniu. Nie pamiętam już dokładnie szczegółów, bo dawno to oglądałam, ale kojarzę, że jakoś mi się to gryzło.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Na stronach naszego forum stosuje się pliki cookies, które są zapisywane na dysku urządzenia końcowego użytkownika w celu ułatwienia nawigacji oraz dostosowaniu forum do preferencji użytkownika. Zablokowanie zapisywania plików cookies na urządzeniu końcowym jest możliwe po właściwym skonfigurowaniu ustawień używanej przeglądarki internetowej. Zablokowanie możliwości zapisywania plików cookies może znacznie utrudnić używanie forum lub powodować błędne działanie niektórych stron. Brak blokady na zapisywanie plików cookies jest jednoznaczny z wyrażeniem zgody na ich zapisywanie i używanie przez stronę naszego forum.
, więc może czas na oddzielny temat o filmach, na których uroniłyśmy łzy? 
, ale właśnie o chwytające za serce i powodujące pocenie się oczu. 
