[AineNiRigani]

[Matylda]

[Matylda]

Ale mnie Aine rozebrałas na części pierwsze
Odkułaś sie za Rochestera
Ale gdybyś mogła napisać trochę inną historię w oparciu o książkę ( uwzględniając tamtą epokę) z rozdziałem - Małżeństwo zostało zawarte i co dalej.....

[AineNiRigani]

Szczerze powiedziawszy ja wcale nie chcę żeby ślub doszedł do skutku. To że do niego nie doszło, pozwoliło Jane zachować w jakiś sposób niewinność (i nie chodzi mi o niewinność cielesną). Jej ideały nie zostały nadszrpnięte, w jej miłość tak naprawdę nie wkradł się fałsz.
Jedyną zbrodnią w moich oczach jest to, że on znając jej system wartości chciał aby go nieświadomie złamała. A ten system, bo był filar na którym opierała się cała jej osobowość.

Ale gdyby...
Najpierw sielanka, a potem? Potem Jane się dowiaduje, tylko są dwa scenariusze, albo dowiaduje się od wuja (żeby było bardziej melodramatycznie, może być już w ciąży ) albo od samego Rochestera, który mimo wszystko chciał być wobec niej lojalny. W obu przypadkach czuje się zraniona, ale drugi scenariusz te rane może łagodzić. Pierwszy może wzbudzić jej rozczarowanie (może nawet złość?) Ona miała swój (moim zdaniem głupi, ale na tamte czasy typowy) etos moralny. Dla niej wszystko było albo czarne albo białe, bez odcieni szarości. Była wobec tych szarości bardzo wyrozumiała, ale w stosunku do innych, wobec siebie, bezwzględnie i konsekwentnie biała. Nie zaakceptowałaby niejednoznacznego układu. Nie weszłaby w takowy, a zmuszona do tego i nieświadoma, czułaby się oszukana. Podejrzewam, że miłość do Rochestera mogłaby nie wygrać takiej próby, znienawidziłaby siebie i jego za to do czego ją doprowadził. A nawet gdyby miłość wygrałą, ona zmieniłaby się. Na pewno ten cios nie umocniłby jej, stałaby się słabsza, na pewno straciłaby na samoocenie. I o najgorsze Rochester zniszczyłby w niej wszystko to, za co ją pokochał. Jego władczość i jej obniżona samoocena i wartość we własnych oczach sprawiłyby, że on by nad nią całkowicie zapanował, stłąmsiłby ją. Ta miłość, gdyby się spełniła w tamtym czasie byłaby destrukcyjna, to niespełnienie ją umocniło, a jego kalectwo w jakiś sposób uzależniło go od niej. To już nie był stosunek pan-służąca. Ona służyła mu, ale jednocześnie dominowała. I chociaż każdorazowo czytając, oglądając, przeżywam równie intensywnie, wkurzam się na Masona i tego zasmarkanego wujka, wiem, że nasza Charlotta wymyśliła najlepsze z możliwych zakończeń.

Oczywiscie piszę to ze swojego punktu widzenia, dlatego też mogę się mylić. Ciężko mi jest się wczuć w postać Jane, bo jest moim całkowitym przeciwieństwem. Wiele wspólnego mam natomiast z Rochesterem, dlatego jego rozumiem doskonale.

Szczerze powiedziawszy ja wcale nie chcę żeby ślub doszedł do skutku. To że do niego nie doszło, pozwoliło Jane zachować w jakiś sposób niewinność (i nie chodzi mi o niewinność cielesną). Jej ideały nie zostały nadszrpnięte, w jej miłość tak naprawdę nie wkradł się fałsz.
Jedyną zbrodnią w moich oczach jest to, że on znając jej system wartości chciał aby go nieświadomie złamała. A ten system, bo był filar na którym opierała się cała jej osobowość.

Ale gdyby...
Najpierw sielanka, a potem? Potem Jane się dowiaduje, tylko są dwa scenariusze, albo dowiaduje się od wuja (żeby było bardziej melodramatycznie, może być już w ciąży ) albo od samego Rochestera, który mimo wszystko chciał być wobec niej lojalny. W obu przypadkach czuje się zraniona, ale drugi scenariusz te rane może łagodzić. Pierwszy może wzbudzić jej rozczarowanie (może nawet złość?) Ona miała swój (moim zdaniem głupi, ale na tamte czasy typowy) etos moralny. Dla niej wszystko było albo czarne albo białe, bez odcieni szarości. Była wobec tych szarości bardzo wyrozumiała, ale w stosunku do innych, wobec siebie, bezwzględnie i konsekwentnie biała. Nie zaakceptowałaby niejednoznacznego układu. Nie weszłaby w takowy, a zmuszona do tego i nieświadoma, czułaby się oszukana. Podejrzewam, że miłość do Rochestera mogłaby nie wygrać takiej próby, znienawidziłaby siebie i jego za to do czego ją doprowadził. A nawet gdyby miłość wygrałą, ona zmieniłaby się. Na pewno ten cios nie umocniłby jej, stałaby się słabsza, na pewno straciłaby na samoocenie. I o najgorsze Rochester zniszczyłby w niej wszystko to, za co ją pokochał. Jego władczość i jej obniżona samoocena i wartość we własnych oczach sprawiłyby, że on by nad nią całkowicie zapanował, stłąmsiłby ją. Ta miłość, gdyby się spełniła w tamtym czasie byłaby destrukcyjna, to niespełnienie ją umocniło, a jego kalectwo w jakiś sposób uzależniło go od niej. To już nie był stosunek pan-służąca. Ona służyła mu, ale jednocześnie dominowała. I chociaż każdorazowo czytając, oglądając, przeżywam równie intensywnie, wkurzam się na Masona i tego zasmarkanego wujka, wiem, że nasza Charlotta wymyśliła najlepsze z możliwych zakończeń.

Oczywiscie piszę to ze swojego punktu widzenia, dlatego też mogę się mylić. Ciężko mi jest się wczuć w postać Jane, bo jest moim całkowitym przeciwieństwem. Wiele wspólnego mam natomiast z Rochesterem, dlatego jego rozumiem doskonale.

[AineNiRigani]

[Alison]

Może to nie na temat, ale nie wiem gdzie to wpisać.
Własnie obejrzałam fajny, sympatyczny film pt. "Facet z ogłoszenia" i padło tam takie zdanie:
A dobre, interesujące, współczujące kobiety w pewnym wieku siedzą same, czytając Jane Austen i pochłaniają lody, co jeszcze bardziej przekreśla ich szanse.

Dlaczego w tylu filmach Jane Austen pojawia się jako ulubiona autorka samotnych kobiet?
To już , w krótkim czasie, trzeci film, w którym ją wspominają w takim kontekście :neutral:

[Kaziuta]

Jestem po II odcinku.
Zaznaczam ,że nie czytałam Waszych wcześniejszych dyskusji więc z góry przepraszam, jeśli się powtarzam.
Nadal jestem pod wrażeniem. Film jest urokliwy. Pan Rochester trochę stracił w moich oczach. Mam wrażenie, że zrobił sobie z Jane zabawkę, taką woskową leleczkę, w ktora wbija małe szpileczki w akcie zemsty za wszystkie złe kobiety, które stanęly na jego drodze. Toby robi co może aby nadać mu bardziej sympatyczą twarz i za to co raz bardziej go lubię.
Przede mną III odcinek. Już zacieram łapki.

[Gitka]

[Alison]

Jak zwykle Gitko Nieoceniony Szperaczu masz rację. A jakie masz wrażenia po tamtym filmie z Nathanielem? Wczoraj jeszcze o nim myślałam i jednak jestem pewna, że mi sie podobał, nawet chyba całkiem nie tak dawno myślałam sobie, że chętnie zobaczyłabym go drugi raz, jakby go powtórzyli. Dzięki za tytuł, bo tego, to już na pewno bym sobie nie przypomniała :grin:

[Gitka]

Podobało mi się "Bezkresne Morze Sargassowe", pamiętam tą duszna atmosferę filmu.
A Rochestera grał znany nam z serialu Bleak House
Nathaniel Parker
http://www.filmweb.pl/Nat...Person,id=40950
Chyba byl dobry jako młody Edward, choć muszę przyznać, że dużo to ja nie pamiętam.
Ale swoją drogę, szkoda jeśli ta nowa wersja jest tak nieudana jak pisze Bezpaznokcianka.
Anglikom, też nie wychodzi czasami

[Caroline]

Ekhm, ekhm, ja jeszcze o Rochesterze kciałam: to wcale nie jest pewne, że on nie jest ojcem Adelki, tylko się do niej nie przyznaje, bo nie jest do niego podobna. Można go zrozumieć, ale niezbyt to ładnie z jego strony, źle traktować dziecko z powodu własnych błędów, bo on w Adelce nie lubił Celiny i tego, że przypominała mu o głupim, banalnym romansie.

Bardzo lubię Rochestera i zgadzam się z tym co pisze Aine o poszukiwaniu szczęścia - gość był w sytuacji nie do pozazdroszczenia, ale muszę wesprzeć Matyldę, bo zwróciła uwagę na rzeczy, o których łatwo zapomnieć, jak się patrzy na uśmiech Tobika. Źle potraktował Jane, a na dodatek był gupkiem, bo czy to małżeństwo mogło być udane, gdyby powiedzmy po roku czy paru miesiącach wyszło na jaw, że on jest bigamistą i trzyma pierwsza żonę na strychu?

[Alison]

Jak to mówiła Charlotte Lucas w D&U 2005 - we are all fools in love...
Czasem żyje się chwilą, nie myśli się o konsekwencjach, myśli się - jakoś to będzie..

Mnie to w ogóle wydaje się nieprawdopodobne, że ona rżnęła taką głupią i po tych wszystkich śmiechach nocnych, tupaniach a wreszcie pożarciu Masona dała się zwodzić, że to Grace Poole, która sobie spoko spacerowała po domu i cerowała skarpetki. W całym filmie i książce też, to generalnie dla mnie nieprawdopodobne, żeby bez wiedzy mieszkańców ukrywać kogoś kto sobie regularnie szyfonowym szaliczkiem powiewa z okna pokoju

[Matylda]

Och dzieki Ci Carolino bo zostałam sama na placu boju
A przyznam , że Aine sie trochę boję

[bezpaznokcianka]

[Alison]

A gdzie Kaziutka wsiąkła? "Ómarła" z zachwytu nad III odcinkiem?

[Kaziuta]

Nie ómarłam żyję, tylko nie mam czasu go obejrzeć. Wzięłam nawet trzy dni urlopu aby doprowadzić kuchnie po remoncie do porządku. Wczoraj myłam szafki na akord. Majter zawieszał, a ja musiałam sie wyrobić aby miał co zawieszać. Teraz wszustkie uprzednio wniesione rzeczy muszą powrócić na miejsce. Zresztą co ja Wam będę tłumaczyć. Każda napewno zna to z autopsji.
Może jutro się uda. Co ja mówię musi sie udać.

[Alison]

Oj Kaziutka, pracusiu, ale za to się będziesz mogła pięknie za tę pracę nagrodzić! Aż Ci zazdroszczę

[Kaziuta]

Obejrzałam III odcinek !
Boże jakie to było piękne (tu mi brakuje emotki kucającej z zachwytu). Popłakałam się dwa razy. Po raz pierwszy przy oświadczynach pod drzewem. Cudna scena i ten wymowny piorun trafaiający w miejsce w którym stali jak głos obrażonych niebios. Drugi raz popłakałam się jak Jeane zdejmuje ślubną suknię. W spokoju, bez łez odpina guzik po guziku i rozbiera się z marzeń aby przejśc do swgo dawnego życia.Tak strasznie mi jej było żal. Przypomina bibilijnego Hioba, na którego spadają wszelkie nieszczęścia tego świata. Nie potępiam Rochestera. Oszukał ją - to prawda, ale On też szukał odrobiny szcęścia dla siebie. Może nienajlepszą droge wybrał ale jak długo można uciekać podróżując po świecie. Szkoda mi ich oboje. Tak blisko siebie, a tak daleko.
Nabrałam tak wielkiej ochoty, że chyba zaraz zasiędę do 4 odcinka.

[AineNiRigani]

[AineNiRigani]

i ja w koncu ogladnelam 3 i 4 odcinek (spiewam hymny dziekczynne ku czi achaty) i sie zalamalam. Powaznie i na serio. Akurat mialam sporo czasu na przemyslenia, bo z nudow zaczelam malowac lazienke. A po JE zalamalam sie z 2 powodow:
1. Ze nie moglam ogladnac powtornie, i jeszcze i jeszcze i jeszcze...
2. Ja chce swojego prywatnego Rochestera na wlasnosc. I niech wyglada jak Tobik...

i ja w koncu ogladnelam 3 i 4 odcinek (spiewam hymny dziekczynne ku czi achaty) i sie zalamalam. Powaznie i na serio. Akurat mialam sporo czasu na przemyslenia, bo z nudow zaczelam malowac lazienke. A po JE zalamalam sie z 2 powodow:
1. Ze nie moglam ogladnac powtornie, i jeszcze i jeszcze i jeszcze...
2. Ja chce swojego prywatnego Rochestera na wlasnosc. I niech wyglada jak Tobik...

[Matylda]

[Alison]

[Kaziuta]

Ja jeszcze nie potrafię się tak jednoznacznie wypowiedzieć, bo przede mną IV odcinek, ale staram się zrozumieć oboje z nich. Każde miało swoje pragnienia i prawo do odrobiny szczęścia. Może metody Rochestera nie były do końca uczciwe, ale miłość ma różne oblicza. Potrafi być szalona bez patrzenia w przyszłośc i konsekwencje.

[Alison]

[AineNiRigani]

Sęk w tymn, że Charlotta nawet nie wspomniała o rozwodzie, tak jakby to rozwiązanie nie istniało, jakby w ogóle nie było.
Majątek nie mogł być przeszkodą, bo Rochester przecież niedługo po ślubie odziedziczył całość spuścizny rodowej, a podejrzewam, że po poznaniu Jane, zrobiłby wszystko by sie rozwieść, nawet kosztem majątku. W książce w słowa Rochestera Charlotta mówi o różnych wariantach, ale w życiu nie przyszedł mu do głowy rozwód. Podejrzewam, że tutaj pojawiają się prywatne przekonania autorki, która rozwodów po prostu mogła nie uznawać.

Sęk w tymn, że Charlotta nawet nie wspomniała o rozwodzie, tak jakby to rozwiązanie nie istniało, jakby w ogóle nie było.
Majątek nie mogł być przeszkodą, bo Rochester przecież niedługo po ślubie odziedziczył całość spuścizny rodowej, a podejrzewam, że po poznaniu Jane, zrobiłby wszystko by sie rozwieść, nawet kosztem majątku. W książce w słowa Rochestera Charlotta mówi o różnych wariantach, ale w życiu nie przyszedł mu do głowy rozwód. Podejrzewam, że tutaj pojawiają się prywatne przekonania autorki, która rozwodów po prostu mogła nie uznawać.