[GosiaJ]

[asiek]

[GosiaJ]

[izek]

Scena peronowa trochę w innym wymiarze niż ta filmowa.
Po pierwsze, to jak ich JT zobaczył, to oni dopiero szli, więc myślę, że mniej w tym jednak było napięcia niż jak się żegnali...
Po drugie, ewidentny dowód na to , że przyczyną śmierci Leonardsa nie był upadek spowodowany przez F. Ciekawa jestem co to będzie dalej, czy jest kwestia urzędnika magistratu, przesłuchującego Margaret?

[basiek]

[quote="izek"]Scena peronowa trochę w innym wymiarze niż ta filmowa.
Po pierwsze, to jak ich JT zobaczył, to oni dopiero szli, więc myślę, że mniej w tym jednak było napięcia niż jak się żegnali...

Tutaj to chyba bardziej działała wyobraźnia Jaśka podszyta zazdrością.
Nie ważne co widział,ważniejsze co sobie wyobraził. :cry: :

[Alison]

Ciasteczko smutnawe ale na dobry początek tygodnia.

„Przed pogrzebem”, Rozdz. XXXIII, „Peace”, str. 315.

Dom wydawał się nienaturalnie cichy po tym całym terrorze i hałaśliwym zamieszaniu. Jej Ojciec widział wszystkie niezbędne przygotowania służące pokrzepieniu przed powrotem. Siadł wtedy w ulubionym fotelu i zapadł w jeden ze swoich smutnych snów na jawie. Dixon miała do dyrygowania w kuchni i besztania Mary Higgins. Jej zrzędzenie było mniej żywiołowe niż zwykle, ponieważ przeszło w pełen złości szept. Tak długo jak w domu pozostawała zmarła, Dixon uznałaby mówienie podniesionym głosem za lekceważenie.
Margaret postanowiła nie wspominać ojcu o szczegółach i przestać go przerażać. Nie było sensu mówić o tym, skoro wszystko dobrze się skończyło. Jedyną rzeczą, której należało się obawiać, było to, że Leonards w jakiś sposób pożyczy tyle pieniędzy, że zdoła zrealizować swój cel pogoni za Frederickiem i upolowania go w Londynie. Ale wszystko przemawiało za niepowodzeniem tego planu, więc Margaret zdecydowała nie katować się więcej myśleniem, że nic nie może zrobić, żeby temu zapobiec. Frederick będzie się miał na baczności tak jak mu poleciła, a za dzień, najwyżej dwa będzie już bezpieczny poza Anglią.
- Myślę, że jutro powinniśmy mieć jakąś wiadomość od pana Bell’a – powiedziała Margaret.
- Tak – odpowiedział jej ojciec – przypuszczam, że tak.
- Jeśli będzie mógł przyjechać będzie tu jutro wieczorem, jak sądzę.
- Jeśli nie będzie mógł przyjechać, poproszę pana Thorntona żeby poszedł ze mną na pogrzeb. Nie mogę iść sam. Załamałbym się kompletnie.
- Nie proś pana Thorntona, papa. Pozwól mi iść z tobą – powiedziała Margaret gwałtownie.
- Ty! Moja droga, kobiety nie chodzą na pogrzeby.
- Nie, dlatego, że nie potrafią nad sobą panować. Kobiety z naszej klasy nie chodzą, bo nie mają siły panować nad emocjami, a wstydzą się je ujawniać. Biedne kobiety chodzą i nie obchodzi ich, że ktoś zobaczy ich rozpacz. Ale obiecuję ci papa, że jeśli pozwolisz mi iść, nie przysporzę ci kłopotu. Nie proś obcego i nie odtrącaj mnie! Kochany papa! Jeśli pan Bell nie będzie mógł iść, ja pójdę. Jeśli przyjedzie, nie będę nalegać wbrew twojej woli.
Pan Bell nie mógł przyjechać. Miał podagrę. Jego list był pełen tkliwości i wyrażał wielki i prawdziwy żal z powodu niemożności towarzyszenia w takiej chwili. Miał nadzieję przyjechać wkrótce i złożyć im wizytę, jeśli tylko zechcą go widzieć. Jego własność w Milton wymagała opieki, a jego agent napisał mu, że jego obecność jest absolutnie konieczna, ale na razie będzie unikał przyjazdu do Milton tak długo jak się da. Teraz jedyną rzeczą, która mogłaby go pogodzić z koniecznością przyjazdu, to to, że mógłby zobaczyć i być może pocieszyć swojego starego przyjaciela.
Margaret borykała się z wszystkimi możliwymi trudnościami próbując wyperswadować ojcu zaproszenie pana Thorntona. Czuła nieopisaną odrazę do podjęcia takiego kroku. Noc przed pogrzebem przyszła do panny Hale wyniosła wiadomość od pani Thornton, w której donosiła, że życzeniem jej syna jest by skorzystali z ich powozu w czasie pogrzebu, o ile nie będzie to dla nich przykre. Margaret podrzuciła list ojcu.
- Och proszę cię, nie korzystajmy z tych form – powiedziała – pójdźmy sami, tylko ty i ja, papa. My ich nic nie obchodzimy. Mógł chociaż zaofiarować, że sam pójdzie, a nie przysyłać nam pusty powóz.
- Myślałem, że jesteś całkowicie przeciwna temu, żeby mi towarzyszył Margaret – powiedział pan Hale nieco zaskoczony.
- Bo jestem. W ogóle nie chcę żeby przychodził. I od początku nie podobał mi się pomysł proszenia go o to. Ale to wydaje się już tak urągać żałobie, że nie spodziewałam się tego po nim.
Przestraszyła ojca, że wybuchnie płaczem. Cały czas była tak opanowana w swoim smutku, tak myśląca o innych, tak delikatna i cierpliwa we wszystkich sprawach, że nie mógł zrozumieć jej wybuchu dziś wieczór. Wydawała się być wstrząśnięta i umęczona, a wszystkie czułości jakimi obsypał ją ojciec tylko pobudziły ją do większego płaczu.

[Gosia]

Przyznam, ze tutaj nie rozumiem Margaret, czego ona wlasciwie chciala ?
Nie chce zeby Thornton przyszedl, ale mogl nie przysylac pustego powozu...
Hmmmm, to chyba swiadczy o rozstrojeniu nerwowym..

Poza tym dziwi mnie, czemu to kobiety nie mogly chodzic na pogrzeby? Czu u nas tez tak bylo ? Chyba nie, przynajmniej zaden przyklad nie przychodzi mi do glowy.

"Nie, dlatego, że nie potrafią nad sobą panować. Kobiety z naszej klasy nie chodzą, bo nie mają siły panować nad emocjami, a wstydzą się je ujawniać. Biedne kobiety chodzą i nie obchodzi ich, że ktoś zobaczy ich rozpacz. "

A coz jest zlego w ujawnianiu uczucia smutku po stracie kogos ? Czyzby to ta slynna angielska powsciagliwosc ? Miano za zle Williamowi, ze plakal po smierci matki, ksieznej Diany, a dla mnie to zupelnie bylo normalne.

Dzieki Alison

[Mag]

No Dziewczyny, z wywieszonym językiem, gonię za wami pokonując weekendowe zaległości,
Caroline, Alison -piękne te ciasteczka i takie smutne, i rozedrgana Margarytka- siem wzruszyłam.

[Gitka]

Alison - dziękuję, dziękuję.

Też nie bardzo rozumiem Margaret.
Ona sama przed sobą nie chciała jeszcze dopuścić myśli ile Thorton dla niej znaczy.
I ten pusty powóz - potraktowała chyba jako znak...

[Margarett]

A to ten sam slynny powoz z fanficka?

[Trzykrotka]

Margarett!!
Widzę, że ten fanfic nas wszystkie skrzywił
ja już w ogóle nie moge patrzec na Ryska i nie myśleć o wannie :oops: .

[Alison]

[Matylda]

[Monika]

[Trzykrotka]

Hehe, prawdziwe do bólu!
A już najtrudniej przełknąć świadomość, że ktoś kto nas kochał i uwielbiał już nie kocha... i nie uwielbia... Mnie się wydaje, że Margaret tak naprawdę zaczęło zależeć na Johnie dopiero, kiedy zorientowała się, że go rozczarowała.

[Margarett]

[GosiaJ]

[GosiaJ]

[Gosia]

Same kosmate

[Kaziuta]

Dzięki Alison za tłumaczenie.
My kobiety mamu troche pokrętną naturę, taką co to "chciałabym, a boje się".
U Margeretki mozna to zamienieć na " Nie chcę Cię za męża, ale adorowac mnie dalej- czemu nie". A tu pusty powóz ? Towarzyszenie ojcu ?

A co do powozu i wanny. No cóż Muzeum Powozów może działać na nas bardzo podniecająco, a wizyty w sklepawch z wyposażeniem łazienek bardzo niewskazane.
Jak ja żałuję, że mam tylko kabine prysznicową. Czy w tamtych czasach były prysznice?

[Gosia]

Ogladalam swego czasu Powozownie w Łancucie, i jeszcze jedno takie miejsce przy innym palacu (chyba w Kozlowce) niektore z pojazdow byly calkiem fajne

[Margarett]

[Gosia]

Z tym bylby pewien problem, ale jakos by sobie mozna bylo poradzic...

[Kaziuta]

Dla chcącego nic trudnego, a jak mawiał chyba Boy-Żeleński "kobieta jak chce to się odda mężczyźnie nawet przez dziurkę od klucza"".

[izek]

Ale w tym fragmencie emocji... i Margaret nareszcie może się wychlipać...