[praedzio]

Wracam właśnie z kina. Zachwyconam. Zagadką dla mnie jest pan March, który częściej się pojawiał, kiedy go tak naprawdę nie było, niż wtedy, kiedy był z rodziną.

[Szafran]

[praedzio]

I jeszcze to małżeństwo Dashwoodów (wydawca i jego żona), które rozmawiało o swoich matkach.

[Szafran]

[RaczejRozwazna]

Świetna analiza Szafranie! Zgadzam się, że postać Lauriego była pokazana tak a nie inaczej - ktoś gdzieś napisał "tak, żeby wreszcie nie było żal fanom tej pary" Zresztą Alcott pisze o Teddym, że był niesfornym chłopcem, temperowanym trochę przez Jo, ale jednak on bardzo dojrzewa przez czas trwania powieści. W filmie tego nie pokazano. Jedna uwaga - owe "maślane oczy do Amy" nie były znowu tak szybko. Ile to minęło czasu od wyjazdu Lauriego - chyba z kilka lat? Alcott zresztą sama nie jest konsekwentna w prowadzeniu tej postaci - żeni go z Amy, a sugeruje zachowanie starej przyjaźni z Jo. To się raczej z psychologicznego punktu widzenia nie mogło udać i cieszę się, że Gerwig to pokazała.

Zgadzam się bardzo co do Bhaera. Zresztą on przyjął w tej ekranizacji pewne cechy Teddy'ego właśnie - między innymi ta gra na fortepianie (to Teddy był pianistą!). Nie mówiąc już o tańcu... (w powieści chodzili na sympozja filozoficzne a nie do knajpy!). Ale rzeczywiście wyjątkowo nie pasował w tej kuchni Marchów. I jest to dla mnie dowód tego, że ta scena na końcu ze szczęśliwą rodziną, szkołą etc. była fikcją.

[Szafran]

Prawda, nie tak szybko. W filmie szybko mija ze względów oczywistych, ciągle się łapię, że mi umyka, ile czasu upłynęło:D:D:D

No tak, sympozja filozoficzne by tu bardziej pasowały. Ale są zupełnie nieekranowe. Za to potańcówka, ta z Joe i profesorem, wydaje się taka radosna i żywiołowa, podkreśla wolność Jo. W kontraście z tymi sztywniackimi balami socjety.

Inne z ciekawych zestawień to dwie sceny następujące jedna po drugiej. Jedna to "ciepła" sekwencja wspomnień, gdy Beth jest chora na szkarlatynę, jest straszna noc, ale rankiem Jo zbiega do kuchni, by zastać tam mamę i siostrę...
Potem przechodzimy do chłodnej rzeczywistości... i Jo znów schodzi do kuchni, ale tym razem zastaje tam tylko płaczącą matkę.

Mam nadzieję, że jeszcze będą grać w moim kinie abonentowym, gdy wrócę z zimowych wakacji, bo chcę iść trzeci raz:D

[RaczejRozwazna]

Ale przez te uproszczenia/zamiany filmowy Bhaer nijak ma się do książkowego i jego postać jest trochę, prawdę mówiąc, bez sensu. Zresztą dobrze to widać w scenie odwiedzin, gdzie nie ma nic sensowego do powiedzenia, tylko musi grać Rzeczywiście można go całościowo podsumować słowami służącej Marchów: "Jo, ależ on przystojny!"

Jednym z największych atutów filmu, którym się wręcz rozkoszowałam, to właśnie te wspomnieniowe "linki" między współczesnością a przeszłością. Plaża-plaża, choroba Beth-śmierć Beth, teatr w Nowym Jorku-wizyta w teatrze z Lauriem i Brookiem etc. etc. Naprawdę majstersztyk, zwłaszcza, że w filmie nie zostało de facto nic pominięte, wszystkie najistotniejsze książkowe sceny/wydarzenia są ujęte.

Jeszcze jedna kwestia co do Lauriego i jego statusu społecznego. Zasadniczo Alcott sugeruje, że Teddy dość krytycznie podchodził do swojej "sfery" (widać to chociażby w scenie balu z Meg) mimo iż korzystał z życia. Nie bardzo zatem rozumiem obiekcje Jo, że nie nadaje się na elegancką żonę Lauriego - obydwoje mogliby wnieść sporo świeżości do "socjety". A z Amy wylądował jako grzeczny przedstawiciel arystokracji.
Ciągle mi żal niewykorzystanego potencjału pary Jo/Laurie. Myślę jednak, że pewne kwestie, typu związek partnerski, po prostu Alcott się nie śniły i jedyną drogą na uzyskanie wolności dla kobiety było w jej mniemaniu pozostanie starą panną.

[primavera]

Sorki, że spóźniam się z opinią o Małych Kobietkach, ale wolałam poczekać aż damy same doświadczą tej przyjemności dla oka i ucha. Moja recenzja będzie bardzo krótka: wspaniałe przeżycie a mój ulubiony cytat to "Kobiety mają i umysły i dusze. Oprócz serc, mają ambicje i talent, a także piękno". Takie własnie są tytułowe kobietki, które przeradzają się w kobiety. No i Meryl Streep jest prawdziwą ozdobą tego filmu - uwielbiam ją i jej zrzędliwą postać starej ciotki.Mam wielką ochotę obejrzeć jeszcze raz

[Szafran]

Tak, to piekna kwestia, primavero.

Rozwazna, mysle, ze slusznie spekulujesz co do Alcott i partnerstwa.

I co do potencjału tez. Moze forumowy jakis forumowy fanfik, hihihihi.

[RaczejRozwazna]

Pisz, będę komentować

[RaczejRozwazna]

Wróciłam z drugiego seansu. Nadal podobna mi się ogromnie, właściwie oglądałam jakby to był pierwszy raz, równie silne (choć nieco inne!) emocje - bardzo rzadko coś takiego zdarza mi się przy powtórnym oglądaniu tego samego filmu.

Odebrałam film mniej "na smutno" niż za pierwszym razem - pogodziłam się z wyborem Jo i z upływającym czasem w tej opowieści. Skupiłam się natomiast na cieple bijącym ze wspomnieniowych fragmentów i zgadzam się, że ono musiało wynikać częściowo z idealizacji, którą w swej książce przeprowadzała Jo.

Co ciekawe - nie podobał mi się tym razem sposób w jaki przedstawiono miłość Lauriego do Amy. Ot, kapryśny, nieco cyniczny chłopiec, który nie zaliczył żadnego rozwoju od czasów dzieciństwa (wręcz się uwstecznił), któremu spodobała się ładna buzia i zadziorny charakter.

Natomiast ciekawie zareagowała moja koleżanka, nieznająca wcześniej w ogóle "Małych kobietek", która stwierdziła, że Amy i Laurie to były postaci tragiczne a ich małżeństwo jest jakoś wynikiem światowego zepsucia obojga. Bardzo ciekawie argumentowała.