[Ania Aga]

No cóż, ja się w tych wszystkich ekranizacjach pogubiłam, zwłaszcza, że widziałam tylko dwie
Chodzi o tę:
http://www.filmweb.pl/film/Jane+Eyre-2011-546931

[lady_kasiek]

Ja wiem, ale naprawdę ciężko mi odnaleźć wiele elementów z tej recenzji w filmie. Zwłaszcza, że ta scena z globusem jest zupełnie w innym miejscu...

Ja wiem, ale naprawdę ciężko mi odnaleźć wiele elementów z tej recenzji w filmie. Zwłaszcza, że ta scena z globusem jest zupełnie w innym miejscu...

[Ania Aga]

Ja nie widziałam, więc się nie wypowiem, może recenzent nadinterpretował film?

[lady_kasiek]

Albo widział tylko zwiastun, albo oglądał na podglądzie...

Albo widział tylko zwiastun, albo oglądał na podglądzie...

[primavera]

Też obejrzałam Jane Eyre 2011 i hmmmmm mam wrażenie jakby była niekompletna tzn jakoś ta historia rozwija się powoli a brakuje w niej niektórych scen. Nie potrafie tego okreslić, ale mam jaby niedosyt. Pan Rochester jest świetnie zagrany ale jest go bardzo mało i nie widać za bardzo jego porywczej natury a szkoda. Najlepsza jest Judi Dench jako Pani Fairfax. Mozna za to podziwiać dzikie wrzosowiska i tej naturalnej scenerii jest tam sporo. W sumie film warto obejrzeć.

[Emi]

Witam ponownie po długiej nieobecności Wczoraj miałam okazję obejrzeć najnowszą ekranizację Jane Eyre... i bardzo się rozczarowałam niestety. Film jest przede wszystkim nudny i nie wzbudza żadnych emocji. Jane jest zupełnie bez wyrazu, Rochester drętwy, a o jakiejkolwiek chemii między tą dwójką już w ogóle mowy nie ma. Nie wiem, czy to zasługa scenariusza, czy też źle dobranych aktorów, ale wszelkie dialogi między nimi miałam ochotę czym prędzej przewinąć. Z kolei wątek małej Jane potraktowany jest zbyt pobieżnie, mimo że bardzo dobrze odegrany. Ja jestem na nie w stosunku do całości, ale mimo wszystko warto obejrzeć, żeby wyrobić sobie własną opinię

[spin_girl]

Byłam wczoraj na nowej ekranizacji Jane Eyre i powiem tak: IMHO jest lepiej niż myślałam, ale gorzej niż w wersji 2006.
Zaskoczyła mnie pozytywnie Mia Wasikowska. Oglądając ją w trailerach wydawała mi się słaba i zbyt brzydka do tej roli, natomiast w filmie bardzo szybko się do niej przyzwyczaiłam i zaakceptowałam jako Jane. Moim zdaniem ma kilka napradwę świetnych momentów, szczególnie w scenie po nieudanym ślubie, kiedy Rochester próbuje przekonać ją, żeby żyła z nim w grzechu. Muszę przyznać, że ta scena w ogóle mi się podobała najbardziej w całym filmie, jest bardzo wierna książce i doskonale zagrana, kompletnie odmienna od sceny w miniserialu (również mojej ulubbionej), ale na swój sposób genialna.
Fassbender jako Rochester jest w porządku, ale przec cały czas żałowałam, że to nie Richard Armitage dostał tę rolę, już sobie wyobrażam te płomienne kwestie wypowiadane cudownym głosem Rysia, to wzburzenie gdy przerywają mu ślub, te ironiczne, wysmakowane kwestie w rozmowach z Jane...ach, nie mogę wybaczyć realizatorom tej wersji, że nie postawili na R.A., który teraz właśnie jest w idealnym wieku by zagrać tę rolę.
Film jest nieco zbyt krótki, ale dość rozsądnie skonstruowany. Historia układa się logicznie i odnalazłam w niej większość motywów z książki. Obcięli najnudniejsze fragmenty do minimum: dzieciństwo Jane oraz jej życie z Riversami, i to jest pozytyw. Zabrakło mi sceny z Cyganką i mogłoby być nieco więcej Blanche Ingram, ale naprawdę, jak na film trwający niecałe dwie godziny scenariusz się broni. Elementy grozy są świetne, czego dowodem jest to, że podczas scen z Jane zamkniętą nad ranem w pokoju z rannym Masonem, dziewczyna w białej koszulce, przemykająca z ostatniego rzędu do toalety zdołała wystraszyć połowę sali kinowej na moim seansie, ze mną włącznie
To, co mnie najbardziej rozczarowało to scena oświadczyn. Moim zdaniem absolutne mistrzostwo pokazali tu Ruth Wilson i Toby Stephens i podejrzewam, że już nikt im nigdy w tym nie dorówna, ale dlaczego Wasikowska wygłasza ten niezwykle dramatyczny monolog ("If you think that because I'm plain and poor...") tonem przyczajonej pod miotłą myszki przekracza moje zrozumienie. To jest przecież pełna pasji i namiętności deklaracja zarówno miłości jak i niezależności, girl power pełną gębą. Krzycząca, zapłakana, usmarkana Wilson złapała doskonale ten klimat i przy niej Wasikowska wygląda jakby recytowała wierszyk na konkursie w podstawówce. Uważam, że dziewczyna dostała złe wskazówki od reżysera, bo sama aktorka przez resztę filmu jest naprawdę dobra.,
Podsumowując: nie jest to adaptacja wybitna, ale całkiem przyzwoita, a ponieważ w polskich kinach tak rzadko mamy okazję pooglądać ukochane klasyki, uważam, że warto wybrać się na nią do kina.

[Admete]

Poszłabym, gdyby był cień szansy, że to zagrają na prowincji. Ale nawet cienia nie ma

[lady_kasiek]

[Admete]

Cytat:

W wersji z 2011 w pewnej scenie doświadczam, niestety, odczucia fizycznej obrzydliwości - i jest to scena kluczowa, pocałunku Rochestera i Jane po jej powrocie do Thornfield

A to jest rzecz wysoce subiektywna Ja nie mogłam znieśc obściskiwania się Jane i Rochestera w wersji 2006 Wersji 2011 nie oglądałam.

[spin_girl]

A ja się zgadzam w tym miejscu z Mag - też w tej scenie nie mogłam myśleć o niczym innym tylko o tych, wyglądających na brudne, kłakach włażących Jane do ust i nosa
Matomiast "obściskiwanie" w wersji z 2006 jakoś kompletnie mi nie przeszkadzało...

[Trzykrotka]

Byłam wczoraj w kinie na najnowszej Jane Eyre. Kilka refleksji:
Adaptacja nie była zła. Zgrabnie przykrojono powieść do rozmiarów filmu standardowej długości. Mnie nie przeszkadzało ograniczenie wątków dzieciństwa Jane. Zwykle podczas oglądania i tak po prostu je przeskakuję. Zabrakło trochę narastającej atmosfery zgrozy i tajemnicy, kiedy to Jane niepokoją nocne szmery i śmiech na korytarzu. Jest od razu pożar, a potem ślub, niczego pomiędzy. Ale to jeszcze jakoś można przeboleć.
Niestety wątek Jane - Rochestera bardzo cierpi na cięciach scenariuszowych. Powtarzam za Mag: dlaczego on się w niej zakochał? Bo dwa razy odpowiedziała mu bez uniżoności? Bo ma kamienną twarz i nikłą urodę? Bo nie widać po niej cienia jakiegoś wewnętrznego światła? Ich wzajemna więź była czysto deklaratywna, a gesty czynione przez Rochestera w kierunku Jane nie świadczyły (dla mnie) o uczuciu, tęsknocie, pragnieniu, i tak dalej, tylko o pospolitej chęci "zaliczenia" - może z nudów, może dla zasady.
Podobał mi się realizm, widoczny choćby w oświetleniu pomieszczeń - mroczny jest ten film w sensie dosłownym. Podobały mi się plenery, zdjęcia. Ale miałam jedną naczelną refleksję: po co było go kręcić? Nie rozumiem tego aż do teraz.

[asiek]

[Admete]

Cytat:

do obściskiwania się z natury rzeczy należy do rzeczy subiektywnych! Natomiast włosy w nosie w tej ekranizacji są obiektywnym faktem!

I usta Ruth Wilson, na które nie mogę patrzeć. Też są faktem. Dlatego nie wracam nigdy do tej ekranizacji. Nie mogę patrzec na Ruth Wilson bez jakiegoś przykrego odczucia, że jej twarz jest zdeformowana. Tak na pewno Jane nie wyglądała. Miała być zwykła.

[spin_girl]

[miłosz]

No to przeklejam swoją recenzję: małża zabrałam na Jane Eyre, był jednym z trzech facetów na sali.(mężnie to zniósł, mimo ze sam mnie w ramach prezentu zaprosił) Sala maleńka, trzydziestoosobowa może, wypełniona w trzech czwartych.
Misiek Fasbender grzechu jak najbardziej wart (a oczy ma jak...........muzyka Brahmsa zapewne), Mia Wasikowski całkiem, całkiem (tylko ta fryzura ). Wnętrza zabójcze, muzyka w klimacie, Adele urocza, klimat Bronte oddany zupełnie bez zarzutu.Choć może między bohaterami nie iskrzy tak bardzo jak iskrzyć powinno . Coś co mi przeszkadzało to brak chronologii (choć znam powieść na pamięć,ale mąż z letka sie gubił).Myśle, ze dużo by film zyskał gdyby był serialem, ponieważ brakuje wątków. Nie jest to wybitne dzieło ale całkiem poprawna adaptacja . No i ma Judi Dench. Jej chropawy głos i zabójczy angielski akcent przyprawiają mnie o dreszcze
Patrze tak sobie na dokonania reżsera i strasznie marniutkie są, może gdyby miał większe doświadczenie? To między bohaterami by zaiskrzyło? Ale być może to wina tego, ze mam swoje ulubione adaptacje i do tej musze sie przyzwyczaić? W każdym razie panie wychodzące z kina były zachwycone.


a mąż w trakcie perypetii w tej szkole dla dziewcząt pyta: "ale dobrze się skończy?"

w sumie moze to wina męża i tak chłop wytrzymał dwie bite gadziny romansidła i w sumie mu sie podobało
mnie zabrakło chemii miedzy bohaterami i choć oboje byli naprawde fajni to właśnie ognia mało, zwłaszcza z jego strony (ale też może to wina Tobika, z którego żar buchał jak z brzucha lokomotywy?)
Obaczę jeszcze bo nie zamierzam poprzestać na jednorazowym oglądnięciu Jane. Bardzo lubie tę historię i penie nawet gdyby tam grali Camerona Diaz i Tom Criuse to spokojnie bym to łyknęła

[asiek]

[achata]

To ja jeszcze tylko dopiszę, że im bardziej się zastanawiam nad filmem tym bardziej boli mnie wycięcie wielu powieściowych scen- z Blanche, z Rochesterem i potarganym welonem. Czy to był dobry wybór? Przecież w filmie jest kilka bezsensownych dłużyzn z Jane miotającą się po jakichś krzakach i dumającą nie wiadomo dokładniej nad czym a płukane w fontannie ręce Michasia są takie seksowne i to jego "Idź sobie dziecko!" do Adelki takie jakieś Rochesterowskie. Oj, szkoda, że tego nie dali.Polecam zapoznać się na youtubie.
Co do rozmowy po ślubie to się zgadzam- wreszcie było gorąco i ujawniły się uczucia.
Mnie jeszcze denerwowało dziwne prowadzenie lekcji przez Jane- sama jestem nauczycielką i nie widzę nic pouczającego w przeglądaniu z dzieckiem horrorów. Zresztą nauczycielstwo Jane w żadnej adaptacji mnie do końca nie przekonuje. Ruth praktycznie w ogóle nie widzimy uczącej Adelkę a Charlotte Gainsborough popisała na tablicy jakieś formułki i zostawiła dziecko same sobie bo "na pewno sobie poradzi".
Mnie się podobało, że tutaj wreszcie Rivers znajduje Jane. Akurat w tej adaptacji nie odebrałam ucieczki z Thornfield jako próby samobójstwa- w końcu Jane szukała domu i schronienia- tak trafiła na Riversów.

[Eeva]

Jak dla mnie Ruth wilson ma twarz psychopatki a nie Jane Eyre - dlatego strasznie mi się podobała w "Luther".


Wczoraj byłam na nowej Jane. Generalnie m isię podobało, nawet trochę sobie chlipnęłam. Bylo trochę dłużyzn, jak już wspominala achata, które skojarzyly mi się z Perswazjami - takie miotanie się

[Caitriona]

Obejrzałam i ja. Po zapowiedziach byłam dość sceptycznie nastawiona, szczególnie jeśli chodzi o Wasilkowską, ale okazł się, że nie była tak dobra jak Wilson, ale nie jest złą Jane. Jej jest najwięcej w filmie i dziewczyna spokojnie to udzwignęła. Zgadzam się z Wami, że może mogłby być więcej żaru między Jane a Rochesterem, ale i tak nie jest źle. Bardzo dobrze wypadli w scenie po ślubie, gdy Rochester namawia Jane do pozostania, tuż przed jej ucieczką.
Zaburzona chronologia mi w ogóle nie przeszkadzała, ale może to dlatego że znam książkę. Tak jak w serialu, podobał mi się okres z dzieciństwa Jane, może nawet bardziej, mimo że był krótszy.
A, i film ma świetną ścieżkę dżwiękową.

Także zachwycona nie jestem, ale zadowolona już tak. Oglądało mi się ten film dobrze i jak na mój gust duch powieści jest utrzymany.

[asiek]

[miłosz]

[Caitriona]

[asiek]

Caitri, zapytałam, bo pamiętam naszą dyskusję w innym wątku. Nie byłaś zachwycona tą ścieżką, tak jak i ja... Ale rozumiem, że przekonałaś się do niej.

[Caitriona]