[Gitka]

Dziwne losy Jane Eyre Jane Eyre (1997) TV
produkcja: Wielka Brytania
reżyseria Robert M. Young

Obsada:
Samantha Morton :Jane Eyre (jako Harriet Smith w Emmie 1996)
Ciarán Hinds :Edward Rochester
Abigail Cruttenden :Blanche Ingram (grała także w filmach Sharpe's jako Jane Sharpe)
Rupert Penry-Jones :St John Rivers ( będzie w Perswazjach 2007 jako Captain Wentworth)


http://www.filmweb.pl/Dzi...,Film,id=127590
http://www.imdb.com/title/tt0119404/

[Gosia]

Ciaran jako Rochester nie jest idealny, ale ujdzie...

[AineNiRigani]

dla mnie przez dłuższy czas był najlepszym Rochesterem z wszystkich dotychczas widzianych (na szczeście wąsatym ). Troche mi przeszkadzało, że on tak na nią wrzeszczy, ale całkowicie rekompensowały mi oczy. Łoj matko i córko, jak on tam patrzył. Ciary szły.

dla mnie przez dłuższy czas był najlepszym Rochesterem z wszystkich dotychczas widzianych (na szczeście wąsatym ). Troche mi przeszkadzało, że on tak na nią wrzeszczy, ale całkowicie rekompensowały mi oczy. Łoj matko i córko, jak on tam patrzył. Ciary szły.

[Harry_the_Cat]

klipy z ekranizacji (jest tam tez jeden z Ivanhoe... )

http://www.ordinary-angels.co.uk/JaneEyre.html

[Gitka]

Harry, jakie fajne, dziękuję

[otherwaymistercollins]

Pamiętam jak w liceum gotowa byłam sprzedać duszę diabłu żeby tylko obejrzeć tą ekranizacje. Na szczęście nie musiałam płacić tak wysokiej ceny . Wtedy film mi się bardzo spodobał, uważałam że jest idealną ekranizacją (dziś sama się sobie dziwie ??: ). Teraz mam tą wersje na DVD i nie mam nawet ochoty jej oglądać. Ciaran jest momentami znośny, a momentami bardzo wkurzający i doprawdy 'Czarownica' w wersji z 2006 brzmi jak czułe słówko z porównaniu z jego porykiwaniami na Jane...

Pamiętam jak w liceum gotowa byłam sprzedać duszę diabłu żeby tylko obejrzeć tą ekranizacje. Na szczęście nie musiałam płacić tak wysokiej ceny . Wtedy film mi się bardzo spodobał, uważałam że jest idealną ekranizacją (dziś sama się sobie dziwie ??: ). Teraz mam tą wersje na DVD i nie mam nawet ochoty jej oglądać. Ciaran jest momentami znośny, a momentami bardzo wkurzający i doprawdy 'Czarownica' w wersji z 2006 brzmi jak czułe słówko z porównaniu z jego porykiwaniami na Jane...

[Gosia]

Ali, ogladamy dla porownania z Daltonem wersje z Ciaranem ?

[Gosia]

Obejrzalysmy symultanicznie (komentujac sobie smsowo) we dwie z Alison ta ekranizacje z Ciaranem Hindsem, ale poczekam teraz na wrazenia Alison, potem dodam wlasne

[otherwaymistercollins]

Ciekawa jestem waszych wrażeń!

Ciekawa jestem waszych wrażeń!

[Alison]

Fajnie było! Wykupiłam sobie na tą intencję 600 smsów za grosz, więc Gosia jakby co, to jestem gotowa na jakąś kolejną symultanę
Hasła leciały niezłe, chwilami żeśmy się rozprzęgały (Gosia czyściła skrzynkę telefoniczną albo ja stopowałam żeby napisać smsa i nie tracić dialogów), więc kiedy ona "podziwiała obfite wyprzedzenie Berty" ja jeszcze skromnie "podziwiałam pozytywkę" , już wkrótce jednak wspólnieśmy orzekły, że StJohn jest całuśny i słodki, i z nim byśmy zostały, a nie z tym przy byle okazji łomoczącym Janeczkę Ciaranem.
W sumie jednak ta wersja bardzo mi się podobała. Oglądałam ją już dość dawno i pamiętałam tylko, że podobała mi się scena powrotu Jane od Reedsów, a reszta jakoś nie zostawiła trwałych śladów. Wydaje mi się, że jednak ta para jest najbliższa książkowemu oryginałowi. Odpowiednia różnica wieku, on wystarczająco dziki i gwałtowny, ona skromna, niezbyt ładna, ale jak trzeba, to i stanowcza potrafi być i wypięknieć też.
Kompletnie chybione pocałunki! Zauważcie, że ten bidny końskoszczęki Hinds ani razu nie trafił w usta Jane, tylko wiecznie gdzieś wypadał na out. Parę scen było naprawdę ładnych. Kiedy siedzą przy kominku i on ją przepytuje na temat swojej urody - bardzo ładnie zagrane jest to, jak się sobie z ciekawością przyglądają, niemal widać te zacząteczki przyszłego uczucia. Ładna jest scena spaceru, kiedy Edward opowiada o Celine, oglądanie wschodu słońca. W scenie powrotu, bardzo zresztą wzruszającej, brakuje mi tego późniejszego przekomarzania i tego jak Jane jest już całkowicie pewna siebie w przeciwieństwie do Rochestera, który przez swoje kalectwo tę pewność całkowicie utracił. Fakt, że on stanowczo za dużo na nią wrzeszczy i nią potrząsa, a już scena pożegnania po ślubie jest okropna. W rzeczywistości Rochester błaga i przekonuje Jane, żeby z nim została mimo wszystko, a ten urządza jej taką wariacką scenę, że głowa mała. Nie mniej tą ekranizację stawiam po Tobiku (którego w karecie, natychmiast musiałam sobie na osłódkę puścić ze 4 razy) i po ekranizacji Zeffirellego z Hurtem.

[Gosia]

Oj Ali, ale Ty jestes przezorna z tymi smsami, a ja poszlam na zywiol
fajna byla nasza symultana z komentarzami

No wiec, Ali juz duzo powiedziala.
Faktycznie Rochester i Jane podobni do pierwowzorow ksiazkowych, dlatego ta wersja nawet mi sie podoba, choc wiele pieknych kwestii wycietych zostalo, np. rozmowa o pieniadzach, czy pierwsza rozmowa w salonie. Troszke pozmieniali, a moze juz ksiazki nie pamietam? .
Ale za to jest moja najulubiensza kwestia o niteczce przywiazanej do serduszek... och, jakie to wzruszajace naprawde lubie ten tekst, i ladnie Ciaran to mowi, a w wiekszosci ekranizacji mi tego brakowalo.
Ciaran faktycznie potrzasal strasznie Jane, i jego glos mi nie lezy, taki szorstki i twardy, krzyczy na nia okropnie.
St. John za to taki ladniutki ....
Co do Berty to mowilam o "przodach" bo faktycznie ma duze, widac Rochester w takich gustowal ale czarownica z niej straszna.
Pania Fairfax gra tu matka Bridget Jones, co mi troche przeszkadzalo.
Ladna scena powrotu Jane od ciotki, te wyrzekania Rochestera, ze nie dostal listu, a wszyscy dostali, nawet Pilot z pewnoscia
Za pocalunki im chyba nie zaplacili, albo mieli w kontrakcie zastrzezone "no kiss", bo do zadnego przyzwoitego nie doszlo, jedynie sie sciskali... :neutral:
W sumie Ciaran jeszcze moze byc, chwilami ma cos w sobie, choc gebe ma konska okropecznie.
Ta ekranizacja jest na drugim miejscu po 2006, bo z Hurtem juz nie pamietam, a sam Hurt mi sie nie podoba

[Alison]

[Alison]

A jeszcze jedno mnie zastanowiło...ten ciepły, ojcowski stosunek Rochestera do Adelki. Mają wręcz taką komitywę, kiedy on obejmując Adelkę siedzącą na jego kolanach szeptem podpytuje ją, co myśli o swojej guwernantce. Pada też tekst, że kiedy dowiedział się, że Celine jest w ciąży szaleńczo się ucieszył, bo myślał że to jego dziecko. Muszę sprawdzić jak to jest w książce, ale chyba jednak Rochester był raczej na dystans w stosunku do Adelki, mimo, ze ona była do niego taka przywiązana.
Zdziwiło mnie też to przytulanie i całowanie w głowę Berty, w książce to chyba ze 3 strony zajmuje mu opisanie ohydnych obyczajów żonki i tego jakie czuje do niej obrzydzenie i wstręt.

[otherwaymistercollins]

[AineNiRigani]

Z tymi pocałunkami, to raczej bym protestowała. To ona te usta jakoś na bok wykrzywiała. Jako Cezar Ciaran nie miał większych problemów, natomiast Samathe widziałam w Code 46 - też jej nie wychodziło.
Mimo krzywizny ust Ciaran dysponuje techniką niwelującą

Z tymi pocałunkami, to raczej bym protestowała. To ona te usta jakoś na bok wykrzywiała. Jako Cezar Ciaran nie miał większych problemów, natomiast Samathe widziałam w Code 46 - też jej nie wychodziło.
Mimo krzywizny ust Ciaran dysponuje techniką niwelującą

[Alison]

[otherwaymistercollins]

A jak Wam się podobała Elizabeth Garvie, czyli Eliza Bennet 1980, w roli Diany Rivers?

A jak Wam się podobała Elizabeth Garvie, czyli Eliza Bennet 1980, w roli Diany Rivers?

[AineNiRigani]

jestem świeżuteńko po książce i mogę powiedzieć, że Celina przez pół roku wmawiała mu że to jego dziecko. Swoje przypuszczenia do braku ojcostwa opierał jedynie na braku fizycznego podobieństwa. Ale pewności nie miał.

jestem świeżuteńko po książce i mogę powiedzieć, że Celina przez pół roku wmawiała mu że to jego dziecko. Swoje przypuszczenia do braku ojcostwa opierał jedynie na braku fizycznego podobieństwa. Ale pewności nie miał.

[AineNiRigani]

[AineNiRigani]

[otherwaymistercollins]

[AineNiRigani]

Ja dodam tylko, że mam do tej wersji sentyment. Mimo tego poniewierania Jane, tego krzyku Ciarana - w tej wersji wyrażono emocje, uczucia. Wersja z Hartem jest zimna, pozbawiona tego.
Tak na marginesie ja mam do niej sentyment. Była to pierwsza ekranizacja JE, przy której odczuwałam te nasze kochane motylki.

Ja dodam tylko, że mam do tej wersji sentyment. Mimo tego poniewierania Jane, tego krzyku Ciarana - w tej wersji wyrażono emocje, uczucia. Wersja z Hartem jest zimna, pozbawiona tego.
Tak na marginesie ja mam do niej sentyment. Była to pierwsza ekranizacja JE, przy której odczuwałam te nasze kochane motylki.

[Gosia]

Jednak Ciaran mi przypomina kloc drewna, taki toporny jakis, choc cos tam w sobie ma

Cytat:

jak on niezręcznie pokazuje, gdzie się ta nitka kończy, bo na swoim sercu kładzie rękę Jane, a już swojej nie ma odwagi na jej sercu położyć

No, to bylo dobre !

Wiedzialam ze siostra St. Johna kogos mi przypomina, ale nie skojarzylam :o
Przytulanie sie do wlosow Berty tez mnie dziwnie zaskoczylo :o

[trifle]

Obejrzałam sobie dzisiaj tę wersję. Wersja z Tobym bardzo dużo musiała z niej czerpać, bo sporo podobieństw zauważyłam, tak do feralnego ślubu. Choćby fryzura i strój Jane, Adela, niektóre sceny, to jak Jane krzyczy do Rochestera "do you think I have no soul? no heart?", Ruth W. krzyczy to samo jak dobrze pamiętam, wygląd domu. Sporo. Poczytałam sobie wasze komentarze, nie ma ich za dużo , i zgadzam sie, że Ciaran coś w sobie ma, ale za dużo krzyczyał i potrząsał W tej wersji widać, to, co w książce było czytelne - to że on jest taki mroczny, gotowy na wszystko, porywczy, brrr... Co do Jane - nie mogę się zdecydować, czy mi się podobała.. Jakaś taka - momentami fajna, momentami nie, wydawała mi się sztuczna czasem i taka.. lalkowata Ruth i Toby jako para są zdecydowanie bardziej elektryzujący, żywsi. Chyba na razie, to oni tworzą jedyną właściwą wersję

[AineNiRigani]

Ten cytat to akurat z książki jest
Dodam, ze dużo większe podobieństwo JE 2006 widze w stosunku do wersji z Orsonem Wellesem - scena po pożarze jest hołdem dla tej starej, czarno-bialej ekranizacji...

Ten cytat to akurat z książki jest
Dodam, ze dużo większe podobieństwo JE 2006 widze w stosunku do wersji z Orsonem Wellesem - scena po pożarze jest hołdem dla tej starej, czarno-bialej ekranizacji...