[Tamara]

[Admete]

Wiele razy płakałam czytając zakończenie WP...i nie tylko zakończenie. Mam ochotę znów przeczytać, ale nie ma kiedy...

[BeeMeR]

Cytat:

Zresztą zawsze uważałam, że kochał się w orkach a nie w elfach i dlatego partie z tymi pierwszymi rozbudowywał, a z drugimi ograniczał do minimum

Niestety owszem.

Faramir, jak i Denethor zresztą, w książce jest nieco inny. Grunt, że film mimo tych wszystkich zmian zachowuje sens i klimat

[RaczejRozwazna]

Dla mnie książkowa śmierć Sarumana, a zwłaszcza [spoiler:55c32ad802] scena gdy jego cień wznosi się spoglądając na Zachód i rozwiewa się następnie [/spoiler:55c32ad802] jest jednym z najbardziej poruszających momentów. Filmowa mnie ani ziębiła ani grzała. Książkowy Saruman jest dowodem jak nisko można się stoczyć, a jednocześnie gdzieś tam na dnie duszy tliła się mu nieuświadomiona tęsknota. Ech, tę zaspojleriwaną wyżej scenę mam plastycznie przed oczyma!

Kobiet rzeczywiście w książce jest mało, ale znowu - wolę Arwenę książkową, daleką ukochaną, niewplątaną w wojnę o pierścień. Dużo większe wrażenie zrobiło na mnie jej tkanie proporca niż wszystkie filmowe omdlewania (no i gdzie u Jacksona Elrohir i Elladan ja się pytam?!) U Tolkiena kocham właśnie to, co tajemnicze, niedopowiedziane, ale zdradzające niezwykłą glębię. To coś, co hobbici czuli w zetknięciu z Aragornem. W filmie było tego dramatycznie mało.

Eowina w obu wersjach mi się podobała - w sensie poprowadzenie postaci. To taka Joanna Darc, tak myślę, której jednak Tolkien pozwala dalej żyć i kochać - po ludzku a nie epicku, za czym tęskniła. Też wspaniały zabieg.

Ech, Tolkien budzi we mnie jakieś archetypiczne tęsknoty

[Admete]

We mnie też. Wiele razy też pisałam, że w filmie nie wykorzystano wlasciw motywu miecza przekłutego na nowo. To w książce bardzo ważny motyw.

[BeeMeR]

Cytat:

zawsze uważałam, że kochał się w orkach a nie w elfach i dlatego partie z tymi pierwszymi rozbudowywał, a z drugimi ograniczał do minimum

Boleję nad tym

RaczejRozwazna napisał/a:

Eowina w obu wersjach mi się podobała - w sensie poprowadzenie postaci.

Jak dla mnie w filmie za duży nacisk jest na zadurzenie Eowiny w Aragornie, bo przecież nie samym tym ona żyła. Szczególnie nie znoszę filmowej sceny częstowania Aragorna zupą - durne to i nietrafione
Ja całkowicie rozumiem filmowe przyspieszenie śmierci Sarumana (ale nie rozumiem braku jej w kinowej wersji filmu, ale co ja mówię, nie istnieją wersję kinowe, a tylko rozszerzone ) i przyswajam, że chcieli go zabić w trójnasób - zadźgać, utopić i co tam jeszcze - w filmach nie było miejsca na porządki w Shire, acz szkoda.

[Tamara]

Moim zdaniem , co juz pisałam , film rządzi się innymi prawami, i jest kierowany do mas, więc trzeba treść przełożyć na język filmowy, co wymaga specyficznych zabiegów - tu wyciąć , tam skrócić , tu rozwinąć, w razie czego kogoś utrupić inaczej niż oryginale - trylogia Jacksona to filmy przygodowe i nie dało się w nich wszystkiego zawrzeć. Myślę za to , że ich celem jest też zachęta do sięgnięcia po książkę .

[BeeMeR]

Ależ ja to rozumiem i nie mam problemu ze zmianami sensownymi, jak np. zamiana Glorfindela na Arwenę, śmierć Sarumana wcześniej, brak Toma Bombadila, czy nawet zrobienie z Froda sierotki do opiekowania ale mam duży problem za zmianami durnymi (zupa Eowiny), obrzydliwymi (orki z Hobbita), będącymi w sprzeczności z charakterem postaci albo całokształtu (ścięcie posła, związanie losu Arweny z pierścieniem) a przede wszystkim zbędnymi (wszystkie powyższe)

[Tamara]

Mnie tam zupa Eowiny nie przeszkadza, orki jako z założenia obrzydliwe muszą być obrzydliwe i też nie mam nic przeciwko temu, związanie losu Arweny z pierścieniem jest wg mnie romantycznym wzmocnieniem motywacji Aragorna, bo w książce jest tak spiżowy, jakby w ogóle człowiekiem nie był , a jako filmowy bohater musi mieć jakieś czułe punkty

Sam, Frodo i Gollum wędrują Krętymi Schodami w górę, i powiem szczerze, że filmie lepiej widać jaki wpływ ma dźwiganie pierścienia na Froda, w książce najczęściej Frodo idzie, idzie i niewiele mówi i właściwie jest podczas wędrówki bohaterem pierwszoplanowym, ale jego rola polega na tym, że jest i nic więcej. W filmie widać narastające znużenie, cierpienie i władzę, jaką pierścień usiłuje nad nim roztoczyć, widać jak go niszczy.


Nota bene covid mi na tyle mózg przeorał, że mam problemy z zapamiętywaniem nazw i imion, i długo nie mogłam zapamiętać imienia Glorfindela, więc został Glenfiddishem (irlandzka whisky)

[RaczejRozwazna]

Da się w filmie pokazać glębię. Przykład - Theoden, z którego (s sensie z aktora) wyłaził chwilami taki król, że niech się filmowy Aragorn schowa. Natomiast faktem jest, że Jacksona orki i nazgule kręciły - stąd w Hobbicie cały durny wątek z białym orkiem, a w WP z lubością robione dlugosekundowe najazdy na co bardziej okropeczne pyski Natomiast sceny z elfami ciął. A w narracji WP te sceny były tak potrzebnymi chwilami wytchnienia.

[Tamara]

Moim zdaniem mnogość orków miała podkreślać zagładę i okropieństwa grożące ze strony Mordoru , a elfy pojawiają się jednak w książce też na krótko. W książce też orkowie czają się niemal za każdym krzakiem.

Owszem, Theoden jest świetny, ale to jest nie jest specjalna głębia, Frodo ma znacznie większy problem, , bo Theoden tylko wyzwolił się z zaklęcia czy tam złego czaru, a Froda stopniowo klątwa pierścienia zjada i to jest jego stała walka o zachowanie własnej duszy i świadomości . To o wiele trudniejsze. Plus postępujące wyczerpanie fizyczne złym czarem.

[BeeMeR]

[Tamara]

[BeeMeR]

[Tamara]

[BeeMeR]

[Tamara]

Aaaaaa to to nie jest jakoś jasno wyłożone - albo ja bałwan jestem dzięki

[Tamara]

Skończyłam WP, czytam dodatki i póki nie doszłam do opisu losów Aragorna, cały czas kołatało mi po głowie jedno pytanie - to który kurna jest synem kogo genealogia nie jest mocną stroną i kompletnie się w tych historiach rodowych gubię.

Jeżeli idzie o wnioski i refleksje po przeczytaniu, to ;
1. za mało i za krótko
2. będzie czytane drugi raz na spokojnie, bo teraz czytałam szybciej niż rozumiałam, żeby się dowiedzieć, co dalej
3. Szkoda, że w ekranizacji Jackson pominął wpływ Saurona na Denethora, który wyjaśnia postępowanie namiestnika, przez co w filmie jest tylko paranoicznym przygłupem z obsesją, zupełnie nie wiadomo czemu będącym namiestnikiem wielkiego królestwa. Nie ma w nim nic z majestatu i - zatrutej co prawda, ale jednak - mądrości Denethora z powieści.
4. bardzo podoba mi się rozwiązanie losu Sarumana - miłosierdzie Froda sprawia, że podłość sama siebie niszczy.
5. kolejna niespójność - w opisie bitwy o Minas Tirith nie ma ani słowa o olifantach , są tylko te mumcośtam, ciągnące wieże oblężnicze, a gdy Merry opowiada o niej Samowi, mówi , że było pełno olifantów, ale wszystkie zginęły.
6. wniosek zasadniczy - WP odbieram jako opowieść o dojrzewaniu, męstwie i odpowiedzialności, której głównymi bohaterami są Sam, Merry i Pippin. To są jedyne postacię , w których myśli, uczucia i motywacje jest wgląd - cała reszta, nawet Frodo , jest praktycznie opisana jak widziana ich oczami, widać co robią, ale nie wiadomo co myślą i co czują (pomijam Gimliego na widok Galadrieli ). Frodo jako powiernik Pierścienia jest de facto VIPem, którego ochrona ma dostarczyć w określone miejsce; z wyjątkiem nielicznych momentów , gdy wkłada Pierścień na palec, na dobrą sprawę nie wiadomo, co myśli i co czuje, a im bliżej końca tym bardziej nie wiadomo, nawet gdy po raz ostatni wkłada Pierścień. Za to dokładnie jest opisane co przeżywają Sam, Merry i Pippin, jak się zmieniają, ewoluują, nabierają mądrości, jak zaczynają rozumieć co znaczy odpowiedzialność , rozwaga i męstwo (w wypadku Sama jest najmniej zmian, ale i on nabiera mądrości i doświadczenia, których inaczej by nie mógł zdobyć) . Dla mnie to jest opowieść przede wszystkim o nich, a Pierścień jest tylko pretekstem, podkreślam, że to moje subiektywne zdanie
Oczywiście przy okazji jest to wspaniały baśniowy epos, ale dla mnie ten epos jest jedynie tłem dla moralitetu.


A na zakończenie - moim miejscem w Śródziemiu jest zdecydowanie Las Fangorn i kropka

[BeeMeR]

[Tamara]

[BeeMeR]

Mnie w Hobitonie bardzo odpowiadają ogródki, no i to, że można się zakopać w swojej norce i mieć w nosie sąsiadów. I że te norki są duże i przestronne, mnóstwo szpargałów i książek zmieści
A Rohan bo mnie ciągnie też do przestrzeni i szerokiego widnokręgu zamkniętego górami

A tak odnośnie Władcy, to też skończyłam, nawet dodatki, acz dotąd nie rozumiem, czemu niektóre wykończenia opowieści są tam, a nie we Władcy, jak choćby Arwena i Aragorn - zupełnie jakby Tolkien nie miał na nich pomysłu, bo wypalił się przy Berenie i Liuthien. Albo Faramirze całuśniku

[Tamara]

No jeszcze Rivendell mi pasuje, pod warunkiem, ze nie będą śpiewać bez przerwy

W Dodatkach to oprócz genealogii zaplątałam się dokumentnie w językach i alfabetach

Też uważam, że historia Aragorna i Arweny tudzież Sama, Merry'ego i Pippina powinna być dokończona we Władcy, bo tak to bez sensu.

[Tamara]

[BeeMeR]

No przecież można wzorem Bilba udawać, że nas nie ma w domu albo w ostateczności wywiesić kartkę "zakaz wstępu"

[Tamara]

Ale przez okna słychać rejwach i gadanie